Weet u wanneer je tot de ontdekking komt dat de jaren wel erg snel voorbij vliegen? Dat je je gaat afvragen of je ze allemaal wel zo hebt ingevuld als je voor ogen had? Om het even heel populair te zeggen, er alles uitgehaald wat er in zat? Die ontdekking doe je pas als je een ander feliciteert met de tiende verjaardag van hun huwelijksdag. Mijn god, in vergelijking met mij zijn het nog jonggehuwden. Zitten ze nog in de wittebroodsweken. Begin ik al een beetje weemoedig te klinken?
Tijdens de huwelijksplechtigheid beloof je elkaar te steunen. In voor- en tegenspoed. Het leven houdt echter geen rekening met dat soort clichés. De emotionele stormen die je pad kruisen laten niemand onberoerd. Uiteraard herinner ik me mijn eigen trouwdag nog goed. Daar sta je dan op een mooie zomerdag. Op de stoep van het huis waar je toekomstige vrouw woont. Die magere in het pak gehesen spriet, stijf van de zenuwen, die over een paar uur zijn jawoord gaat geven. Afgeleverd door je eigen vader. Die zal ook wel gedacht hebben, dat is weer eentje de deur uit. Gelukkig kende ik hem wat beter.
Maar afijn, op dat moment besef je nog niet wat er allemaal op je pad gaat komen. Behalve een bed vol rijst en een met maandverband behangen woning dan. De reis is begonnen en brengt je langs allerlei stations. Verschillende fases in je leven waarvan je vooraf geen weet had. Je wordt geconfronteerd met van alles en nog wat. Variërend van fikse tegenslagen tot intens gelukkige momenten. Het huwelijk is een aaneenschakeling van gebeurtenissen die allemaal een plek in je herinnering krijgen.
Niet verder vertellen, maar mijn vrouw en ik zijn behoorlijk ouderwets. We hebben het inmiddels 42 huwelijkse jaren met elkaar volgehouden. Het was af en toe alsof we topsport aan het bedrijven waren. En ja, uiteraard kwamen er wel eens barstjes in het huwelijk. Maar we sloegen ons er altijd weer doorheen. We leefden niet buitensporig, spaarden voor later en toen het veel later was, vroegen we ons af voor wie we eigenlijk aan het sparen waren.
Het is het alom bekende vraagstuk. We hebben de laatste jaren vaak genoeg gezien dat er na een overlijden centjes verdeeld moesten worden en dat er alleen maar ellende van kwam. Wij hebben ons voorgenomen om het niet zo ver te laten komen. We leven niet alleen om te kunnen leven. We leven omdat we iets met de tijd willen doen die ons op deze aardkloot is gegund. Dingen doen waarvan je vroeger alleen maar durfde te dromen.
Noem het buitensporig, snobistisch, decadent of voor mijn part verkwisting, maar voor de rente hoef je je vermogen niet op de bank te laten staan. En als je er niets mee doet, plukt de staat je wel kaal. Of lig je in het ergste geval eerder met de tenen omhoog dan verwacht mocht worden en gaan anderen met je geld dat doen wat je zelf voor ogen had. Leef vrienden, voor zover het binnen de mogelijkheden ligt. Doe iets met het momentum dat je deze planeet bewandeld. Zorg dat je er uit haalt wat er in zit.
Webjournaal 