Hoezo, tot de dood ons scheidt..?

In het dagelijks leven kom je ze overal tegen. Jonge gezinnetjes, beiden met een leuke baan, een dikke hypotheek en wat kindertjes. Alle aspecten voorhanden voor een lang zullen ze leven en tot de dood ons scheidt-verhaal. Peggy en Bastiaan zijn daar het voorbeeld van. Dat werd tenminste altijd gedacht…

De realiteit is echter anders. Zij is een ijdeltuit en hij is het type dat nogal eens vergeet om met zijn hoofd te denken. Zij heeft een kapper en hij een auto die hij als racemonster gebruikt. Ach, dat gepruts met auto’s? Dat deed hij voor het huwelijk ook al. Zoals elke vrijgezel met een rijbewijs. Dat vond ze toen wel stoer en echt mannelijk. Na hun trouwen zou dat wel minder worden. Dacht ze…

Het huwelijk dat ze nog geen vijf jaar geleden hebben gesloten bleek broos te zijn. Gebouwd op drijfzand. Gedoemd te mislukken.

Als Peggy bij de kapper zat praatte ze honderduit. Klaagde in bedekte, maar overduidelijke, termen over de desinteresse van haar man. En voelde zich gestreeld door de aandacht die ze van de haarstylist krijgt. Ze genoot van de aanraking van zijn vingers door het haar. Het duurde dan ook niet lang of de contacten gingen een flink stuk verder dan de verzorging van alleen maar het haar. Hij begon haar ook te verzorgen.

Bastiaan merkte er niks van. Hij had het veel te druk met kleppen, zuigers, in- en uitlaten. De signalen die zijn vrouw afgaf zag hij niet, of weigerde hij te zien.

Inmiddels ligt het stel in scheiding. Peggy verblijft permanent bij de kapper. Bastiaan rijdt nog harder dan voorheen door de straat. Alsof hij jacht blijft maken op de droom die allang in diggelen ligt. De enige schakel die het tweetal nog verbindt zijn de beide kinderen.

Ik ben vrij actief op het internet en heb in de afgelopen jaren heel wat interessante mensen ontmoet. In het echt, maar ook in de digitale wereld. In mijn hoedanigheid als fotograaf heb ik veel dames voor mijn lens gehad. Gewoon netjes in de kleren, maar soms ook wel eens (bijna) zonder.

De modellen en ik hadden dan een prima dag, staken dat ook niet onder stoelen of banken, namen vaak op een hele vriendschappelijke manier afscheid, maar gingen wel altijd weer onze eigen weg. Niks geen amoureuze toestanden. Waar is het in mijn geval eigenlijk mis gegaan? Of misschien juist wel goed?

Over bikkels en bloemetjesjurken…

Er is me de afgelopen week iets heel erg duidelijk geworden. Iemand vertelde me dat ik in het verkeerde vel zat. Ik werd heel even panisch. Zag al spiegelbeelden van mezelf opdoemen. Getooid in een bloemetjesjurk en hoge hakken om mijn veel te grote voeten.

Erg aanlokkelijk was het bepaald niet. Zeg maar rustig een nachtmerrie. Ik moet ook heel eerlijk bekennen geen idee te hebben wat het is om in het verkeerde omhulsel te wonen.

De amateur-psycholoog zag mijn nadenkende blik en haastte zich te zeggen dat hij iets anders bedoelde. Dat ik helemaal niet in deze harde wereld paste. Niet tot de diehards behoor die tot het gaatje gaan om hun doel te bereiken. Bikkels met wasbordjes die dwars door muren lopen.

Crisis nog aan toe zeg. Zou ik mezelf zo slecht kennen? Een softy zijn die bij het minste zuchtje tegenwind de luwte opzoekt? Iedereen stelt zich wel eens kwetsbaar op. Daar is niks vreemds aan. En waarom zou ik dat niet mogen doen.

Het leven verloopt niet altijd over strak geasfalteerde wegen. Af en toe liggen er vervelende hobbels op slecht aangelegde paden. En ja, die kun je ontwijken. Om schade te voorkomen. Je kunt er ook domweg over heen knallen. Er op gokken dat het allemaal met een sisser afloopt.

Doe je het eerste dan ben je een softy. Of gewoon voorzichtig. Doe je het tweede dan ben je een bikkel. Of gewoon hartstikke dom. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Ik moet ineens aan die ‘mannen van een zekere leeftijd’ denken. Dat nieuwe programma op televisie. Waarin vijftigers de schokkende ontdekking doen dat ze er eigenlijk niet meer bij horen. Dat ze heel voorzichtig in de markt zijn voor een cupmaatje A. In hun verwoede pogingen geaccepteerd te blijven gaan ze wat vaker naar de sportschool, letten ze op hun voeding, verven het haar en laten hun baard staan.

En opnieuw moet ik aan die woorden denken. Ben ik een softy aan het worden? Wat zou ik in dat geval moeten doen om in een bikkel te veranderen. Zodat ik er ook weer bij hoor? Moet ik mijn baard laten staan? Om er lekker ruig en onafhankelijk uit te zien? Mijn haar verven en me twee keer per week het apelazarus werken in de sportschool? Om mezelf daarna thuis op een verantwoorde shake te laten trakteren?

Als dat zo is kan ik de kledingkast van mijn wederhelft wel leegroven. Me voor de spiegel in de badkamer gaan optutten om de rest van de dag lekker in een bloemetjesjurk rond te lopen.

Ik zou me anders voordoen. Iemand spelen die ik helemaal niet ben. En dat zal nooit gebeuren. Zoveel is me wel duidelijk geworden.

Geluk gezocht. Dood gevonden…?

Peter R. de Vries heeft zondagavond opnieuw aandacht gevraagd voor de verdwijning van Ilham Benchelh uit Siddeburen.  Er zijn na de uitzending 29 tips binnen gekomen en justitie wil graag in contact komen met een anonieme beller.

Waarom verdween Ilham Benchelh. Wat is de rol van haar echtgenoot en waar is haar lichaam? Op zondag 10 januari 2010 verliet de dan 36-jarige vrouw de echtelijke woning. Dat zegt althans haar man Kasper. Een Nederlander die zich tot de islam heeft bekeerd en zich vanaf dat moment Kasem noemt.  Gezien heeft hij het niet. Hij hoorde slechts het dichtslaan van de voordeur op die bar koude en volgesneeuwde winterdag. Sindsdien is er nooit meer iets van haar vernomen. Een simpele vermissing? Een volwassen vrouw die misschien zelf wel wilde verdwijnen?

Het ging helemaal niet goed tussen de twee Siddebuursters. Ze sliepen zelfs apart en wilden al eerder scheiden. De geboorte van een zoon weerhield haar daar van. Op een gegeven moment ging ze met haar kind weg. Ze kon het thuis niet meer volhouden. Toch keerde ze terug. Om kleren voor de kleine op te halen. De dreiging dat ze haar kind zou kwijtraken deed Ilham besluiten om te blijven.

En dat terwijl de geestelijke strijd tussen het duo steeds heviger werd. Het was bijna tot een definitieve breuk gekomen. Ware het niet dat Ilham nooit op de afspraak met haar advocaat zou verschijnen. Zou Kasem onraad hebben geroken? Zou het uiteindelijk tot een handgemeen zijn gekomen waarbij de vrouw het leven heeft gelaten?

Kasem gedroeg zich na de verdwijning steeds vreemder. Moffelde zaken weg die hem kennelijk in verband konden brengen met de verdwijning van zijn vrouw. Dat was althans de mening van de politie. Men besloot de man op te pakken. Het zoontje kwam in een pleeggezin terecht.

Het leek de vrijwilliger van Vluchtelingenwerk allemaal niets te doen. Hij bleef volhouden niets met de verdwijning van zijn vrouw te maken te hebben. Ook niet nadat de technische recherche het huis overhoop had gehaald. En bloedsporen van de vrouw vond. Verdacht, maar niet bijzonder. Een bloedneus of huishoudelijk ongelukje. Sporen van een eerdere mishandeling. Het kon allemaal.

Maar er waren ook vreemde dingen. Zoals het dumpen van zogenaamde poetslappen en het laten verdwijnen van een matras. Nog merkwaardiger is het dat er een tekening van de vrouw werd gevonden. Met maten en gewichten. Is daarop nauwkeurig berekend hoe je een lichaam het beste zou kunnen ontleden? Zou het mogelijk zijn dat Kasem haar in stukken heeft gesneden?

Het lijkt een scene uit een horrorfilm maar zou ook uit de serie Dexter kunnen komen. Waarin de seriemoordenaar met chirurgische precisie vermoorde mensen in stukken sneed. In plastic zakken verpakte en vervolgens liet verdwijnen. Zou hij zich daardoor hebben laten inspireren? Moord of doodslag zonder een lijk is moeilijk te bewijzen. Toch zou je kunnen vaststellen dat er wel sprake van een misdrijf moet zijn. Daarvoor zijn de aanwijzingen talrijk genoeg.

Kasem is geen gewone man. Toen hij nog Kasper heette moest hij vier jaar brommen voor twee bankovervallen.  Decennia later staat hij opnieuw in de schijnwerpers. Nu voor de verdwijning van zijn echtgenote. Hij brengt negen maanden door in voorarrest, wordt op een gegeven moment echter naar huis gestuurd. Hij is nog steeds verdachte en Justitie gaat er van uit dat hij iets met de verdwijning van Ilham te maken heeft. De vrouw die het geluk in Nederland zocht maar naar alle waarschijnlijkheid de dood heeft gevonden.

Verscheurde jeugd…

Myrna zit als een dood vogeltje in de hoek van de kamer. Zwijgend en helemaal in zichzelf gekeerd. De grote mensen om zich heen begrijpt ze niet. Moeder is een vreemde voor haar geworden. Dat is niet meer de vrouw die haar teder in de armen had gehouden toen ze op de wereld kwam en bij wie ze warmte en genegenheid had gezocht. Waarom was haar prille leventje zo verscheurd geraakt?

Waarom had mama tegen haar gezegd dat papa niet zo’n lieve man was en dat het voor haar beter was dat ze hem vergat? Waarom moest Myrna nu papa zeggen tegen die vreemde man die haar angst inboezemde. Telkens als hij op bezoek kwam werd ze bijna gedwongen om bij hem op schoot gaan zitten, noemde haar een lief klein kind en hield haar stevig tegen zich aangedrukt. Ze had al een keer tegen mama gezegd dat ze dat niet wilde. Het antwoord luidde steevast dat ze zich niet zo moest aanstellen. Hij bedoelde het immers goed.

Eens in de twee weken logeert Myrna bij haar vader. Ook hij heeft inmiddels een andere partner. Myrna hoeft haar geen mama te noemen. ,,Dit is mijn vriendin. Met haar kun je lachen en we doen altijd leuke dingen’’, vertelt ze aan iedereen die het maar horen wil. Tijdens de weekenden bij haar vader bloeit ze helemaal op, blijkt uit niets dat ze ook een totaal ander persoon kan zijn.

Dat komt pas naar voren als ze weer naar haar moeder moet. Dan is alle spontaniteit als een donderslag bij heldere hemel verdwenen. De auto stopt en in de deuropening van een onopvallend rijtjeshuis staat een vrouw op haar kind te wachten. Myrna ziet haar staan en slaakt een diepe zucht. Nog voordat vader uit de auto is gestapt, schieten de tranen in haar ogen en zegt ze: ,,Papa, waarom mag ik niet bij jou blijven wonen?’’

Doe lekker normaal…

Het schijnt dat de hersenen van vrouwen zich anders gedragen dan die van mannen. Heeft met hormonen te maken. En dat maakt dat geen mens gelijk is. Je zou het niet zeggen als je sommige wereldburgers ziet. Op een steenworp afstand van mij loopt een echtpaar voorbij. Ze zijn al aardig op leeftijd. En als ik het een beetje goed inschat al heel lang getrouwd. Ze bewegen bijna synchroon.

Dat is overigens niet de enige overeenkomst tussen de twee. Ze hebben allebei een wandelstok in dezelfde hand. Ze hebben ook allebei dezelfde kleur jas aan, een soortgelijke zonnebril op hun neus en een paar wandelschoenen om hun voeten die waarschijnlijk in hetzelfde rek van de winkel hebben staan wachten tot het uniseks-koppel voorbij zou komen.

Terwijl het stel neerploft op een bank vraag ik me af waarom een deel van de mensheid er van alles aan doet om het hoofd vooral niet boven het maaiveld uit te steken. Niet op te vallen. Of zoals het stel misschien juist wel. Doordat ze krampachtig het tegenovergestelde proberen te bewerkstelligen. Zouden de oudjes wel weten wat uniseks inhoudt? Zich beseffen dat het eigenlijk wel zot lijkt dat ze als een Siamese tweeling door het resterende deel van hun leven reizen?

Ik begin me allerlei dingen te verbeelden. Neem in gedachten een kijkje in hun woning. Zie bij de ingang twee identieke schilderijtjes hangen. In de woonkamer staan twee stoelen waarvan zelfs de kreukels op dezelfde plekken lijken te zitten. In de badkamer staan twee bekers met kunstgebitten. Ik vraag me af of ze zich wel eens vergissen. Dat hij het vlees tussen de tanden wegpulkt wat zij een dag eerder heeft gegeten.

In de kledingkast mooie gladgestreken stapels kleren. Zelfs het ondergoed heeft een vouw zo scherp dat je er een plak brood mee zou kunnen snijden.  En weer bekruipt me het rare gevoel dat de man des huizes zich best eens in het stapeltje zou kunnen vergissen.

Aan het voeteneinde van het bed hangen twee broeken. Het is te hopen dat de man niet per ongeluk met het verkeerde been uit bed stapt. Je moet er niet aan denken wat de gevolgen zouden kunnen zijn als zij zich in het kledingstuk van haar partner laat zakken. En daarna veel te laat ontdekt dat het laatste stukje van de ritssluiting wel verdacht dicht in de buurt van haar middenrif geparkeerd staat.

We leven in een wereld vol uniseks. Zelfs in de Haagse politiek klinkt alles het zelfde. Geert Wilders beet minister-president Mark Rutte een poos geleden het volgende toe: ‘Doe toch eens normaal man.’ En in plaats van een origineel antwoord te formuleren, zei Rutte vervolgens: ‘Doe zelf lekker normaal man.’ Ik bedoel maar…

Geen geheimen meer…

Een eigen huis, een plek onder de zon. Wie kent dat nummer niet. Een goed betaalde baan, auto voor de deur en een lieve vrouw. Wat wil je nog meer. Het leven lachte Mark van alle kanten toe. Tot voor kort. De man die nooit begreep waarom andere kerels vreemd gingen, bevond zich nu in een vicieuze cirkel van leugens en bedrog. Reddeloos verliefd en verloren.

Mark was het type dat zich veel op internet bevond. Hij had een uitgebreide vriendenkring op Hyves, bewoog zich op Facebook en Twitter en zat regelmatig te chatten. Tijdens een van die sessies ontmoette hij Christine. Het was Mark wel vaker opgevallen dat vrouwen heel positief op zijn profiel reageerden, maar zij ging net een stapje verder. Eigenlijk verder dan zijn status als getrouwd man en vader hem toestond.

Het digitale geflirt ging steeds verder en draaide er uiteindelijk op uit dat het stel in het echtelijke bed van Mark belandde toen diens vrouw de stad uit was. Hij voelde zich schuldig en een enorme viespeuk, maar Christine deed dingen met hem die zijn vrouw nog nooit had gedaan.

Mark bevond zich op zeker moment op een kruispunt in zijn leven. Hij was zo in zijn affaire opgegaan dat zijn normale leven er onder begon te lijden. Hij werd slordig, vergat alledaagse dingen, kon zich niet meer op zijn werk concentreren en verwaarloosde zijn vrouw. Dit kon zo niet verder gaan. Temeer omdat Christine ook nog eens veeleisend begon te worden. En dat ging van kwaad naar erger. Ze eiste al zijn aandacht op, werd jaloers en dreigde een einde aan haar leven te maken als hij haar zou verlaten.  

De smoorverliefde veertiger besloot op zeker moment de knoop door te hakken. Hij biechtte zijn escapades op en liet zijn vrouw verdwaasd en verward achter. ,,Ik vertrek en kom niet terug’’, had hij haar verteld. Een paar uur later had hij zijn koffers gepakt en was zonder blikken of blozen weggegaan. Christine zag hem aankomen, dacht ze dat ze had gewonnen. Hij had dus toch voor haar gekozen. Dat bleek echter een misvatting te zijn. Het gesprek dat hij met zijn geliefde had, duurde maar een paar minuten.

Toen Mark wegliep voelde hij zich op de een of andere manier opgelucht. Er waren geen geheimen meer. Dat zijn bevrijding twee levens had verwoest, zou hem pas veel later duidelijk worden.