Porno met keurmerk voor pedo’s…?

Een minderjarig meisje dat fantaseert over seks met de vader en de hond van een vriendinnetje, haar leraar Nederlands en haar broertje. Het is allemaal te lezen in een heftig boek, geschreven door Bastiaan de Wit. Het pseudoniem van iemand die zelf zegt leraar Nederlands te zijn.

Een docent die opvoedkundig bezig hoort te zijn. Je zou bijna denken dat het hier om een uiterst smakeloze grap gaat. Dat idee wordt door uitgeverij Lebowski echter naar het rijk der fabelen verwezen.  ‘Het is een heftig boek, gebaseerd op waargebeurde feiten’, aldus de uitgever.

Moeten we hier van schrikken? Of beginnen we dit soort dingen ook al normaal vinden? Net zoals het idee van de seksuologen Erik van Beek en Rik van Lunsen. Het duo is van mening dat men pedofielen moet toestaan virtuele kinderporno in bezit te hebben. Dat de kans op daadwerkelijk misbruik daardoor zal afnemen. Je vraagt je af wat de volgende stap is. Een virtuele instructievideo voor seriemoordenaars, bankrovers en overvallers misschien?

Voor een deel van de pedo’s zou de virtualiteit een uitlaatklep kunnen zijn. Mits streng gecontroleerd kan het volgens Van Beek en Van Lunsen zelfs zorgen voor het terugdringen van echte kinderporno. Oke, niet iedereen die zich met kinderporno bezighoudt hoeft per defenitie een pedofiel te zijn. Er is echter wel een wezenlijk verschil tussen je er mee bezighouden/bestrijden of er naar kijken.

De virtuele kinderporno, die sinds 2002 verboden is, moet wel aan strenge eisen voldoen. Verder zou het volgens de bedenkers van het plan op een cleane manier gemaakt moeten worden en van een soort keurmerk voorzien zijn.

Op die manier is de herkomst te achterhalen en wordt de virtuele porno niet gebaseerd op echte kinderporno. Pedofielen zouden vervolgens bijvoorbeeld bij een seksuoloog kunnen aankloppen om de porno te bestellen. Van Beek pleit voor een uitzondering op het verbod om middels onderzoek te bekijken of pedofielen daadwerkelijk minder vaak de fout ingaan als ze legaal over virtueel materiaal kunnen beschikken.

We schieten tegenwoordig al zoveel mensen virtueel dood en gaan virtueel vreemd, dus waarom zou je de fantasieën van pedo’s dan niet virtueel mogen voeden? Ze in feite proberen op te winden? Van Beek en Van Lunsen denken in ieder geval dat hun aanpak niet tot nabootsen zal leiden. Zeg maar in reallife dat doen wat je hersenen hebben opgeslagen. Zeiden diverse instanties dat indertijd ook niet van gewelddadige games op de computer? Daar zijn ze toch ook al lang van teruggekomen?

Dit onderzoek lijkt me slechts gestoeld op veronderstellingen. Deskundigen vergeten vaak dat wetenschappelijke onderzoeken relatief zijn. Ze vertellen meer over de gehanteerde veronderstellingen dan over de onderzoeken zelf. De vrees bestaat dat men in dit geval de plank behoorlijk misslaat. En ja, dat is ook maar een veronderstelling.

De realiteit gebiedt me echter te zeggen dat, om maar eens een dwarsverband te leggen, het huidige gedoogbeleid voor drugs ook niet tot een vermindering van het aantal gebruikers heeft geleid. Dat tegenwoordig alles onderzocht moet worden? Dat kan. Dat pedofielen er ook niet om gevraagd hebben dat te zijn wat ze zijn geworden? Oke, wil ik ook nog aannemen. Maar om de kat gewoon op het spek te binden en hem vervolgens verbieden er een hap van te nemen…

Sadistische pedo wil verhaal verkopen…

Luc Anthonis, de sadistische pedofiel uit het Belgische Lubbeek, heeft een gigantische plaat voor zijn hoofd. Of een gehaaide raadsman die een beetje van het pad af is. Omdat ik het laatste niet kan bewijzen, hou ik het maar bij het eerste.

Je moet namelijk wel van de ratten besnuffeld zijn om als veroordeelde kindermisbruiker je verhaal te willen verkopen. En dat allemaal onder het mom van het feit dat je ervaringsdeskundige bent. En anderen dus kan waarschuwen voor dergelijke praktijken.

Anthonis werd in december door undercover-journalist Alberto Stegeman ontmaskerd toen hij op een voorstel van de journalist inging, die voor zijn programma Undercover in Nederland op zoek ging naar pedofilie op het internet.

Stegeman had eerder gereageerd op een advertentie van de Belg, die zich Marc liet noemen. Hij zocht een kind van tussen de twee en twaalf jaar oud om te martelen. Desnoods tot de dood erop zou volgen. De Belg is in Nederland tot twee jaar cel veroordeeld.

De man stuurde een brief naar het weekblad Story waarin hij zijn ’leerrijk’ verhaal in de aanbieding doet. Overigens wel in ruil voor een ruime financiële vergoeding. ‘Ik zou het gevaar van pedo-pornografische sites om weg te glijden kunnen belichten. Dat kan leerrijk zijn voor nieuwsgierige en geïnteresseerde bezoekers. Wegens het financiële nadeel dat mijn echtgenote en ik door deze zaak hebben geleden en wegens het leed dat ik mijn echtgenote en dochters heb aangedaan, wil ik enkel meewerken tegen een gepaste financiële vergoeding. Zo kan ik wat van dat leed compenseren’, motiveert Anthonis zijn beweegredenen.

De financiële vergoeding moet in zijn ogen wel ruim genoeg zijn, anders neemt de pedo het risico niet. ‘Exclusiviteit behoort tot de mogelijkheden. Indien we tot een akkoord komen, kunt u mijn raadsman contacteren voor een sluitende regeling.’ Story ging niet in op de brief maar publiceerde hem wel.

Richard Korver, landelijk bekend geworden als verdediger van slachtoffers in de Amsterdamse zedenzaak, zegt er het volgende over: ‘Contacten met de pers lopen wel vaker, soms in verband met geheimhouding, via een raadsman. Als hij een Nederlandse raadsman heeft vraag ik me echter wel af of het vragen om geld wel conform het betamelijkheidsprincipe van het tuchtrecht is, het Belgisch tuchtrecht beheers ik niet. Vrij gemakkelijk zou echter gesteld kunnen worden dat de raadsman slechts behulpzaam is bij het opstellen van een overeenkomst. Je kunt je dan wel afvragen of je als raadsman dat in overeenstemming zou moeten willen brengen met je eed.’

Anthonis heeft een Nederlandse én Belgische raadsman. Zij hullen zich vooralsnog in stilzwijgen. Als u het mij vraagt moeten ze gewoon openlijk afstand nemen van dit soort acties of het hun cliënt in ieder geval ontraden. Het is daarmee nog niet gezegd dat hij dat ook werkelijk zal doen, maar de advocaten maken dan wel een punt. Tot hier en niet verder.

De Belgische pedo verschijnt binnen enkele maanden overigens voor een Nederlandse beroepsrechter. In ons land lopen nog twee onderzoeken tegen de man. Een vanwege vermeend misbruik van zijn twee dochters en een vanwege het in bezit hebben van kinderporno.

Exit voor pedoclub…

De rechtbank in Assen heeft bepaald dat pedofielenvereniging Martijn een verboden organisatie is. De vereniging is meteen ontbonden. De rechtbank heeft eveneens bepaald dat de uitspraak per direct geldig is. Martijn kan weliswaar hoger beroep aantekenen, maar dat is niet van invloed op de beslissing die in Assen is genomen. Met andere woorden, de vereniging krijgt geen uitstel. Het Openbaar Ministerie (OM) had om het verbod en de ontbinding van de club gevraagd.

De rechtbank vindt dat wat de in 1982 opgerichte vereniging doet, zegt en uitdraagt over seksueel contact tussen volwassenen en kinderen in strijd met de algemeen aanvaarde normen en waarden die in onze maatschappij gelden. Bij Martijn heeft men seksueel contact tussen kinderen en volwassenen altijd lopen te verheerlijken. ‘Dat druist in tegen de rechtsorde en daarmee tasten ze de integriteit van kinderen aan. Daar hoort de Nederlandse rechtstaat geen ruimte aan te bieden’, concludeert de rechter.

Het Openbaar Ministerie (OM) is tevreden met de uitspraak. Men stelt zich op het standpunt dat de werkzaamheden en het gedachtegoed van de vereniging inbreuk maken op de rechten en de belangen van het kind gezien de schadelijke effecten van seksueel kindermisbruik. De Amsterdamse zedenzaak kan volgens het OM daarbij als triest voorbeeld dienen van de maatschappelijke onrust die door seksueel kindermisbruik kan ontstaan.

Nou mooi. Weer een onacceptabel clubje mensen de juridische nek omgedraaid. Case closed zou je denken, maar is dat wel zo? De vraag rijst namelijk hoeveel effect het verbod zal hebben. Alsof  je een club nodig hebt om ergens bij te horen. Waren mensen als Robert M., Sytse van der V. en Benno L. bijvoorbeeld ook lid van Martijn?

‘Seksueel misbruik van kinderen komt bijna net zo vaak voor als te hard rijden door de bebouwde kom.’  Even voor de duidelijkheid, dat is niet mijn mening maar die van een mevrouw wiens man voor misbruik was veroordeeld en er schande van sprak dat er zoveel ophef over werd gemaakt. Hij had uw buurman kunnen zijn. Sterker nog, misschien is het wel uw buurman.

Op zijn weblog stelt misdaadverslaggever Chris Klomp terecht dat het niet belangrijk is of seksueel misbruik onderdeel van onze maatschappij is geworden. De grote vraag is hoe dit misbruik effectief te bestrijden. Daar kun je allerlei manieren voor bedenken. Met alleen maar het verbieden van een vereniging als Martijn zijn we er nog lang niet. Het is een maatregel, maar geen oplossing voor het probleem op zich…

Misplaatst vertrouwen…

Het moet mij maar eens van het hart. Tijd dat er stevig wordt uitgehaald. Naar sommige instanties die het kennelijk niet zo nauw nemen met de goede zeden in dit bij tijd en wijle zo verziekt lijkende land.

Een maatschappij die tot op de hoogste niveaus van kontdraaien houdt. Een maatschappij die zich kwaad maakt als de privacy van een moordenaar wordt geschonden.

Een samenleving die gewoon toestaat dat vaders hun eigen kinderen kapotnaaien en voor het leven traumatiseren. En vervolgens doodleuk een tweede kans geven. Een nieuwe mogelijkheid om het nog een keer te doen. Door ze de voogdij te geven over de kleintjes die ze zo verschrikkelijk in de vernieling hebben geholpen.

Vraag: Beseft u dat deze kinderen straks weer oog in oog staan met de man die hen misbruikt heeft? Worden deze kinderen überhaupt wel gevraagd of zij vader willen zien? Wordt hier iets aan gedaan, rekening mee gehouden?

Antwoord: Hij is nu eenmaal de biologische vader en heeft recht op contact. Voor de veiligheid van de kinderen zal er dan ook iemand aanwezig zijn. Als het contact niet goed verloopt kunnen zij nog altijd weggebracht worden.

Wie kent niet het verhaal van het Beest van Beyum. De stad-Groninger vader die zijn dochter zwanger had gemaakt. Een kind van elf jaar dat tijdens een schoolreis van een kind bevalt. Ik kan me best voorstellen dat vaders naar hun bloedeigen dochter kijken. Met enige trots vaststellen dat het eigenlijk best wel een knap ding is geworden. Dat doe je dan met gepaste trots. Elke andere vorm van dubieuze vaderliefde, als je misbruik zo mag noemen, is uit den boze.

Daar zouden sommige organisaties ook eens over moeten nadenken alvorens ze besluiten nemen die werkelijk nergens op slaan. Gewoon omdat het in mijn ogen niet kan. Wie geeft een veroordeelde pedoseksueel in hemelsnaam de voogdij terug over kinderen die hij heeft misbruikt. Zijn bloedeigen kinderen. Ziet u het al gebeuren? De pedo die zich zit te verkneukelen bij de gedachte dat hij zijn vleselijke lusten nog een keer op zijn eerdere slachtoffers kan botvieren? En dan ook nog dankzij de medewerking van mensen die dit zouden moeten voorkomen?

Gaat niet gebeuren denkt u? Ik hoef alleen maar Sytze van der V. er bij te halen. Dachten ze ook niet van hem, nadat hij al een celstraf vanwege misbruik had uitgezeten, dat het wel goed zou komen? Nederland gaat er prat op een beschaafd land te zijn. Een land waarin iedereen fouten mag maken en tweede kansen krijgt. Maar dit gaat wel erg ver. Dit is een typisch geval van de kat op het spek binden. In principe maakt het niet uit hoe vaak een pedo is veroordeeld. De huidige werkwijze versterkt bij mij alleen maar het gevoel dat men in Nederland nog steeds niet weet hoe er adequaat met zedenmisdrijven moet worden omgegaan. Hoe er een blijvende oplossing wordt geschapen die recht doet aan slachtoffers en hun ouders.

Je mag in alle bescheidenheid hopen dat de ogen van de verantwoordelijken bijtijds worden geopend. Dat het welzijn van kinderen voorop staat en niet de vraag wie er volgens de letter van de wet recht heeft op de voogdij. Kinderen zijn geen handelswaar, geen stukken speelgoed waarmee volwassenen zich naar eigen goeddunken kunnen uitleven. Kinderen? Daar behoor je met je tengels van af te blijven.

Het is mooi genoeg geweest. De maat is vol. Er moeten eens wat deuren ingetrapt worden waarachter zich kennelijk slapende mensen bevinden. Schudt die hele amateuristische bende, die verziekte ambtenarij eens flink door elkaar. Laat ze voor eens en voor altijd beseffen dat er iets moet gebeuren. Wakker worden. Het is tijd om op te staan. Voor onze toekomst. Onze kinderen…

De martelgang van Koos…

Drie jaar de cel in vervolgens een behandeling in een TBS-kliniek. Het zal je maar gezegd worden. Verplichte opname is niet niks. Dat etiket draag je jaren met je mee. Koos hoort de eis zichtbaar onbewogen aan. Hij zit er wat verloren bij. Wekt de indruk dat het hem allemaal niks uitmaakt. De rechtszaak lijkt voor hem een martelgang. Hij knikt slechts bevestigend wanneer de rechter vraagt of hij wel in de gaten heeft wat hem boven het hoofd hangt. Koos wil maar één ding. Dat ze hem helpen.  

Je vraagt je af wat er werkelijk tot de grijze massa in de bovenkamer van de Noord-Groninger doordringt. Zoals zijn advocaat zich afvraagt of het allemaal wel waar is wat Koos bij de politie heeft verteld. Over het misbruik van vier peuters. Kinderen waarvan een zijn zoontje was. En het jongste slachtoffertje nog maar anderhalf jaar.

Zij denkt dat er veel is gebeurd, maar dan vooral in het hoofd van Koos. Uit de verklaringen van de twee oudste slachtoffertjes kan volgens haar alleen maar afgeleid worden dat ze het geslachtsdeel van de verdachte als stickervel hebben gebruikt. Daar doet ze dan ook niet moeilijk over. Stom geweest, straf verdiend. Koos had beter moeten weten.

Voor de rest komen de schokkende berichten uit de mond van de ouders. Maar vooral van Koos zelf. Het lijkt alsof de raadsvrouw hem voor een lange opname wil behoeden. Omdat TBS met dwangverpleging en drie jaar cel wel erg veel is voor het plakken van een paar stickers op de edele delen van de verdachte. Als je hem ziet zitten zou je bijna medelijden met dat zielige hoopje mens krijgen.

Koos mag na het formuleren van de eis als laatste het woord voeren. En dat doet hij dan ook. Met trillende stem zegt de Noord-Groninger nog een keer dat het hem allemaal geweldig spijt. Dat hij de kinderen en hun families pijn heeft gedaan. Dat hij hoopt op vergeving.

Aan het einde van de zitting verlaat Koos de rechtbank zoals hij binnen kwam. Met gebogen hoofd. Zijn blik naar de grond gericht. Hij voelt ze misschien wel, maar ziet de blikken niet van de ouders van de slachtoffers die de strafzaak hebben bijgewoond. Onder hen bevindt zich de moeder van zijn zoontje. Die hij ooit nog eens weer hoopt te zien. Dan moet hij een kloof zien te overbruggen die vijftig kilometer breed is. Dat is namelijk de afstand die hij tot de slachtoffers dient te bewaren. Vindt de reclassering tenminste. De rechtbank zal over twee weken een oordeel vellen.

Help, ik ben een pedofiel…!

Janus is ziek in zijn hoofd. Dat weet hij zelf maar al te goed. Het is ook niet normaal dat je een fascinatie voor kleine kinderen hebt en daarin zelfs zo ver gaat dat je die gevoelens in praktijk brengt. Zegt de rechter streng. Janus probeert een brok in zijn keel weg te werken. Hij kan even niks zeggen, maar knikt bevestigend. Achter mij hoor ik geroezemoes. Er zitten bekenden van Janus. Het huilen staat hen nader dan het lachen. Kan ik me voorstellen als je kind wordt beschuldigd van onzedelijke handelingen met peuters, waaronder je eigen zoontje van nog geen vijf.

Zonder me om te draaien voel ik de priemende blikken van achter het veiligheidsglas. Van de moeders, waaronder de ex-vrouw van Janus, die eveneens tot slachtoffer zijn gemaakt. Uit de vage stemmen die tot aan het beklaagdenbankje doordringen valt voldoende walging te ventileren.

Janus heeft het meer dan eens moeilijk als de rechters hem de feiten nog eens voorhouden. Ze praten over zijn ziekelijke drang om plaatjes van pubers in de dop uit modebladen te knippen, kleertjes van waslijnen te grissen en het feit dat hij opgewonden raakt bij het zien van buiten spelende kinderen. Janus doet geen enkele moeite om voor zijn verantwoordelijkheid weg te lopen. Maar pijn doet het wel om al die zaken opnieuw onder ogen te moeten zien. Het zijn steken van een vlijmscherp mes die hem verbaal worden toegediend.

Janus barst meer dan eens in snikken uit. Hij verontschuldigt zich voortdurend. Zegt dan dat hij het zo verschrikkelijk vindt wat hij heeft gedaan. Smeekt bijna om hulp van mensen die hem van zijn neigingen kunnen verlossen. ,,Dat ben ik verplicht tegenover iedereen die ik dit heb aangedaan. Dit mag nooit weer gebeuren.’’

Deskundigen praten in hun rapporten over een ziekelijke stoornis. Buitensporig gedrag dat zich al in de jeugdjaren van Janus heeft geopenbaard. Gedragingen die het, in combinatie met het misbruik, in hun ogen rechtvaardigen om Janus in een kliniek te laten opnemen. Zodat er aan hem ‘gewerkt’ kan worden. ,,En als dat in een gesloten inrichting moet, dan moet dat maar’’, zegt de verdachte als de rechters hem vragen hoe hij daar over denkt.

Het denkpatroon van Janus moet drastisch veranderen. Uit verklaringen die hem worden voorgehouden blijkt dat dit bij zijn slachtoffers al is gebeurd. Vrolijke peuters zijn veranderd in kinderen die grenzeloos en asociaal gedrag vertonen. Bedplassers zijn geworden. Zich tegen van alles en nog wat verzetten. Die waarschijnlijk ook door deskundigen geholpen moeten worden. Voor het te laat is en ze misschien wel dat worden waar Janus nu tegen vecht. Een pedofiel.