Look out voor Outlook

Binnenkort moet ik toch eens een keer naar wat afhaalpunten van postpakketten, banken en instanties zoals de belastingdienst en mijn creditcardmaatschappij. Het leven wordt me onderhand echt te moeilijk met al die boodschappen die me er op wijzen dat ik ernstig in gebreke ben gebleven en dat men mij gaat straffen als ik niet snel maatregelen ga nemen. Zo onderhand begin ik me behoorlijk aangebrand te voelen.

Het is maandagmorgen. Nog maar net in de wereld der wakkeren of de computer wordt aan geslingerd. Alles wat er in het weekend in mijn mailbox terecht is gekomen, vraagt om verwerking. In de meeste gevallen geen probleem. Er zit echter ook heel wat tussen waar ik niet om heb gevraagd. De eerste mail die opvalt is er eentje van DHL. Althans, daar lijkt het op. Ik heb de bezorging van een pakket gemist. Dat is verdorie al de derde keer in een paar dagen. Ik moet mijn gegevens verifiëren, anders krijg ik het pakket niet. Nou, hou hem dan maar. Het adres vertoont verdacht veel ingrediënten waar je spam mee kunt fabriceren.

Tegelijkertijd wordt in toch wel iets dwingender taalgebruik gewag gemaakt van het blokkeren van een betaalpas die ik niet heb, maar waarvan de gegevens niet blijken te kloppen. En ja, ik moet opschieten. Anders kan ik de pas die ik niet heb binnenkort niet meer gebruiken. En bij mijn creditcardmaatschappij hoef ik ook al niet meer aan te kloppen, want die pas is een week geleden verlopen. Maar geen nood, even uw persoons- en bankgegevens opsturen en we activeren hem weer.

Het zijn allemaal van die adressen waarvan je op voorhand met je boerenverstand wel kunt nagaan dat er iets niet in de haak is. Ik gooi ze allemaal weg en hoop dat het eindelijk klaar is. Nou, nee dus. In de loop van de dag krijg ik bericht van mijn penningmeester. Hij vraagt zich af waarom ik geld van hem moet hebben. Gelukkig is hij ook behoorlijk bij de tijd en ziet al snel dat het bijna idiote taalgebruik nooit van mij afkomstig kan zijn. Het is overigens wel een volhoudertje, want het stalken via de mail houdt nog dagen aan.

Een blijvertje is ook de overheid. De belastingdienst schijnt mijn gegevens kwijt te zijn. Nu verbaas ik me bij die instantie nergens meer over. Die hebben de naam wel dat ze er een rommeltje van maken. Ik maak me op voor een vreugdedans om de eettafel. Eindelijk kan ik ongestraft geld witwassen en bakken euro’s bijverdienen. Ze kennen me immers toch niet. Was het maar waar. Ook hier zit namelijk de een of andere louche persoon achter, die maar wat graag wil weten hoe het met mijn DigID is gesteld en hoe hij/zij de codes daarvan zou kunnen bemachtigen.

Het meest verraderlijke van al die mails is dat ze bedrieglijk echt lijken en ik kan me dan ook best indenken dat sommige mensen er met open ogen in tuinen. Het is mij tot nu toe nog nooit overkomen. Zelfs niet toen mijn eigen dochter om geld vroeg omdat ze van telefoon was veranderd en sommige rekeningen niet kon betalen. Tegenwoordig moet je je kinderen verdorie ook al door een spamfilter trekken alvorens je zeker weet dat je niet ergens een verkeerde afslag hebt genomen en in het circuit van oplichters terecht bent gekomen. Wat dat betreft doet Outlook zijn naam als mailprogramma wel eer aan, al mogen ze wat mij betreft de naam wel veranderen in Look out.

De reis van je leven…

Weet u wanneer je tot de ontdekking komt dat de jaren wel erg snel voorbij vliegen? Dat je je gaat afvragen of je ze allemaal wel zo hebt ingevuld als je voor ogen had? Om het even heel populair te zeggen, er alles uitgehaald wat er in zat? Die ontdekking doe je pas als je een ander feliciteert met de tiende verjaardag van hun huwelijksdag. Mijn god, in vergelijking met mij zijn het nog jonggehuwden. Zitten ze nog in de wittebroodsweken. Begin ik al een beetje weemoedig te klinken?

Tijdens de huwelijksplechtigheid beloof je elkaar te steunen. In voor- en tegenspoed. Het leven houdt echter geen rekening met dat soort clichés. De emotionele stormen die je pad kruisen laten niemand onberoerd. Uiteraard herinner ik me mijn eigen trouwdag nog goed. Daar sta je dan op een mooie zomerdag. Op de stoep van het huis waar je toekomstige vrouw woont. Die magere in het pak gehesen spriet, stijf van de zenuwen, die over een paar uur zijn jawoord gaat geven. Afgeleverd door je eigen vader. Die zal ook wel gedacht hebben, dat is weer eentje de deur uit. Gelukkig kende ik hem wat beter.

Maar afijn, op dat moment besef je nog niet wat er allemaal op je pad gaat komen. Behalve een bed vol rijst en een met maandverband behangen woning dan. De reis is begonnen en brengt je langs allerlei stations. Verschillende fases in je leven waarvan je vooraf geen weet had. Je wordt geconfronteerd met van alles en nog wat. Variërend van fikse tegenslagen tot intens gelukkige momenten. Het huwelijk is een aaneenschakeling van gebeurtenissen die allemaal een plek in je herinnering krijgen.

Niet verder vertellen, maar mijn vrouw en ik zijn behoorlijk ouderwets. We hebben het inmiddels 42 huwelijkse jaren met elkaar volgehouden. Het was af en toe alsof we topsport aan het bedrijven waren. En ja, uiteraard kwamen er wel eens barstjes in het huwelijk. Maar we sloegen ons er altijd weer doorheen. We leefden niet buitensporig, spaarden voor later en toen het veel later was, vroegen we ons af voor wie we eigenlijk aan het sparen waren.

Het is het alom bekende vraagstuk. We hebben de laatste jaren vaak genoeg gezien dat er na een overlijden centjes verdeeld moesten worden en dat er alleen maar ellende van kwam. Wij hebben ons voorgenomen om het niet zo ver te laten komen. We leven niet alleen om te kunnen leven. We leven omdat we iets met de tijd willen doen die ons op deze aardkloot is gegund. Dingen doen waarvan je vroeger alleen maar durfde te dromen.

Noem het buitensporig, snobistisch, decadent of voor mijn part verkwisting, maar voor de rente hoef je je vermogen niet op de bank te laten staan. En als je er niets mee doet, plukt de staat je wel kaal. Of lig je in het ergste geval eerder met de tenen omhoog dan verwacht mocht worden en gaan anderen met je geld dat doen wat je zelf voor ogen had. Leef vrienden, voor zover het binnen de mogelijkheden ligt. Doe iets met het momentum dat je deze planeet bewandeld. Zorg dat je er uit haalt wat er in zit.

Fotowedstrijd National Geographic

Jaren geleden deden mijn dochter en ik mee aan een fotowedstrijd van National Geographic. Het thema was destijds de polder. We schoten een plaatje van een Lakenvelder stier op een dijkdoorgang in de Carel Coenraadpolder. De meest noordoostelijk gelegen polder van Nederland met een oppervlakte van ongeveer 1500 hectare.

We wonnen er in 2012 de tweede prijs mee en schoten in de jaren daarna diverse reportages, zonder overigens aan een fotowedstrijd mee te doen. Ik heb wat hints uitgedeeld in de hoop dat ze het oppikt en intussen besloten om zelf twee plaatjes in te sturen..

Deze komen trouwens uit hele andere oorden, maar de thema’s zijn dan ook divers genoeg om je ogen goed de kost te geven. Omdat fotograferen nog steeds een van mijn favoriete bezigheden is, besloot ik twee inzendingen te doen en wel in de categorieën Landschap en Dier.

Als eerste een korte uitleg bij de landschapsfoto. Deze is geschoten op Curacao. Op Villapark Fontein om precies te zijn. Stel u een zomerverblijf voor met een badkamer die precies uitkijkt op dat stukje aarde waar de zon binnen een uur achter de horizon zal verdwijnen. Nou en, zult u zeggen. Dat gebeurt overal. Klopt, maar op Curacao lijkt het net alsof de natuur er daar een bijzonder schouwspel van wil maken. Misschien wel om de toeristen een lol te doen.

Daar sta je dan. Fris gedoucht en al vrij snel weer bezweet, want echt afkoelen doet het in de Cariben ook niet. Ik zal u de verdere details besparen, maar het had waarschijnlijk een kolderiek plaatje opgeleverd als men mij daar had ‘betrapt.’ Ik kon de mogelijkheid echter niet aan mij voorbij laten gaan. En eerlijk is eerlijk, uiteindelijk was ik best tevreden. Als de dag plaats maakt voor de nacht. Het landschap niet meer is dan een vage schim tegen een kleurrijke hemel, dan gaat mijn fotografenhart sneller kloppen. Met onderstaand plaatje als resultaat.

Binnenkort mag u op de foto stemmen via https://www.nationalgeographicfotowedstrijd.nl/inzendingen/?id=61553

En dan de tweede. Ook deze is op het Caribisch eiland gemaakt waar we binnenkort voor de vijfde keer op bezoek gaan. Of het al gaat vervelen, vragen ze mij wel eens. Wie dat zegt, is er kennelijk nog nooit geweest. Maar goed, je hoeft er weinig voor te doen om op een doordeweekse vakantiestranddag iets bijzonders aan te treffen. De dierenwereld doet je af en toe versteld zijn. Het aanpassingsvermogen van vliegende, lopende, kruipende en andersoortige levende have blijkt enorm. Je moet er niet raar van opkijken als er ineens een suikerdief op de rand van je blikje cola gaat zitten om ook even aan het zoete spul te nippen.

Kijk er ook niet raar van op als je languit op je strandbed ligt op Blue Bay en een soort van duif pikt een broodje hamburger onder je neus weg. En helemaal dol maken de leguanen het. Ze behoren nou niet bepaald tot de patatgeneratie, maar een frietje met mayo slaan ze echt niet af. Het exemplaar dat ik op Porto Mari voor de lens kreeg leek zich nergens druk om te maken. Hij liet zich geduldig fotograferen en dat tegen een kleurrijke achtergrond waarin hij bijna verdween. Ik was er blij mee en hoop dat u er een tropisch gevoel aan overhoudt. En wilt u het meemaken? Het is ruim negen uur vliegen, maar zeker de moeite waard.

Ook op dit plaatje mag u stemmen en wel via https://www.nationalgeographicfotowedstrijd.nl/inzendingen/?id=61554

1. Het is de bedoeling om tussen 12 september en 2 oktober zo veel mogelijk stemmen te verzamelen.. De 25 foto’s met de meeste stemmen maken kans om tussen de 10 genomineerde foto’s per categorie te komen. Deze nemen het in de tweede stemfase, tussen 17 en 31 oktober, tegen elkaar op.
2. De vakjury bekijkt alle ingezonden foto’s en selecteert de winnende foto’s per categorie en één “overall” winnaar van de complete National Geographic Fotowedstrijd 2022. De jurywinnaars worden op 13 november bekend gemaakt. De winnaar krijgt een glazen award, een jaarabonnement op National Geographic Magazine èn een publicatie in het magazine! En ja, ook voor de stemmers valt er wat leuks te winnen. Door te stemmen op een foto maak je meteen kans op een reis naar Turkije.

Leef niet alleen om te leven…

Nog niet zo lang geleden ontvouwde ik mijn vakantieplannen aan een oude bekende wiens naam mij even is ontschoten. En dat is maar goed ook. Het bewijst alleen maar dat ik een selectief geheugen heb. Dingen opsla die ik interessant vindt. Voor personen geldt eigenlijk het zelfde. Maar goed, mijn vakantieplannen dus. Hij vond het maar niks wat ik ging doen. Verspilde tijd en de rijke stinkerd uithangen in tijden van crisis. Dat doe je niet als weldenkend mens. Dat vindt hij althans. En dat mag van mij omdat ik iedereen in zijn waarde laat. Mag ik dan ook gewoon doen wat me leuk lijkt?

‘Waar ga je heen. Toch niet weer naar Curacao?’, luidde de eerste vraag. Toen ik bevestigend antwoordde schudde hij het hoofd, waarbij de onderkin net iets later meebewoog. ‘Wie gaat er nou vrijwillig meer dan negen uur in een vliegtuig zitten om vervolgens een paar weken lang niets te doen. Lanterfanteren aan een tropisch strand, af en toe een duik nemen om ’s avonds de in het begin van de vakantie nog goed gevulde portemonnee om te kieperen in een of andere bar. ‘Dure hobby hebben jullie’, klonk het bijna verwijtend.

Het is dat ik vrij stevig in mijn badslippers stond, anders was ik er van verbazing uit gegleden. Hoezo dure hobby? Opties genoeg volgens de spreker. ‘We hebben hier een strand en poedelen in het water kun je er ook. En het is een stuk goedkoper’, probeerde hij vervolgens. Ja joh, ben je wel eens een paar weken in Nederland op vakantie geweest? Tel uit je winst. Een weekje in het hoogseizoen op een doorsnee resort? Niet niks hoor, kost je zomaar een paar duizend euro. En dan zit ik nog aan de voorzichtige kant van de prijs. Moet je daarnaast ook nog even alle bijzaken meetellen zoals eten, drinken, snuisterijen en andere ongein.

Appels met peren vergelijken vond de man die redenering. Tuurlijk kerel. Mag je niet weg van je vrouw en misgun je een ander de pret? Blijf je liever de loonslaaf die alleen maar aan werk denkt en doodsbenauwd is dat hij iets mist? Dat idee heb ik al heel lang geleden van mij afgeschud. Misschien is het wel de wijsheid die met de jaren komt. Die je nog meer bewust maakt van de wereld om je heen. Die je laat inzien dat er toch echt wel meer is dan alleen dat vermaledijde loonstrookje met daarop een bedrag waar je steeds minder van overhoudt.

Vrije tijd gebruik je om te rusten en te leven. En doe je dat te dicht bij huis, zoals ik jaren gedaan heb, dan komen daar brokken van. Denk je echt dat je onmisbaar bent en ga je veel te snel weer aan de slag. Of begin je aan klussen die ook nog wel hadden kunnen wachten. Die rust en dat gevoel van leven. Dat heb ik zeker op Curacao gevonden. De ontspanning die zich van je meester maakt als je het vliegveld Hato verlaat. De tropische deken die om je heen wordt geslagen en er, zonder dat het je zelf opvalt, voor zorgt dat je meteen minder snel gaat lopen.

In principe hoef ik niet meer te werken. Ik kan heel lang vakantie nemen als ik dat wil. Het gekke is dat werken me niet tegenstaat. Het is echter de vrijheid die er is om nee of ja te zeggen als je dat zo uit komt. Niet die verplichting van een ‘nine to five-mentaliteit’ hoeven nastreven. En ja, een beetje extra poen is altijd lekker. De rust zit echter wel in mijn lijf om op tijd het rempedaal in te trappen. Om te voorkomen dat je na je pensionering heel lang doorgaat, een goed gevulde bankrekening hebt, niet genoeg hebt geleefd en vervolgens aan hartfalen kapot gaat. De nabestaanden zullen er blij mee zijn… Met die bankrekening dan…

Het bleef even stil toen ik deze uitleg had gegeven. Kennelijk zocht hij naar een manier om mijn redenering te ondermijnen. Hij slaagde er niet in. Sterker nog, het bleef ineens ijselijk stil. Ik kon bijna de zon onder horen gaan. Bij wijze van spreken dan. Diezelfde zon die me op Curacao zo kan bekoren. Die zich in prachtige vormen toont terwijl hij aan de horizon verdwijnt. Iets wat hij ook in ons kikkerlandje doet, maar zoiets moet je in mijn ogen een keer in de tropen meemaken. Net als het snorkelen. Wat is er nou mooier dan om een rif heen zwemmen en ik weet niet hoe ver het azuurblauwe water in te kijken terwijl er allerlei vissen of enorme schildpadden op je af komen… Probeer dat maar eens in Nederland voorelkaar te krijgen. En een paar weken in de Caribean? Het zal u verbazen wat voor prijskaartje daar aan hangt.

Het maakt mij niets uit wat iemand met zijn leven doet. Maar ga me dan ook niet vertellen wat ik met het mijne moet doen. Als de tijd rijp is schud ik aan de boom des levens en pluk er de vruchten van. Dat kan het hele jaar, want hij blijft produceren. En neem maar van mij aan, ik doe het steeds vaker. Dat ga ik u de komende tijd bewijzen. Geniet u al van uw vakantie? Hou dat gevoel vast. Bent u alweer terug op kantoor? Tja, aan alle goede dingen in het leven komt een einde. Wat overblijft zijn de herinneringen. Daar gaan wij over een aantal weken weer heel wat van verzamelen. En die delen we dan weer met u. Omdat we graag laten zien hoe snobistisch we kunnen zijn…

Als ze ons missen…

1

Twee moten zalm, een bak rivierkreeftjes, Groningse metworst, speklapjes, zure haring, bruinbrood, rookvlees, kaas en een klein flesje Deense thee. Ziehier de boodschappenlijst die ik het afgelopen weekend in mijn hoofd had geprent. Je moet er wat voor doen als je een dagje uit jagen wilt. Het beest in mij was weer wakker geworden en hoe ik het zou doen was me nog niet duidelijk, maar het ‘wapentuig’ en de lokmiddelen waren er in ieder geval klaar voor. Mijn jachtseizoen was weer geopend.

Het is maandagmorgen. In alle vroegte sluipen ik en mijn handlangers de deur uit. Terwijl een eindje verderop nietsvermoedende bouwvakkers de bakstenen zo’n beetje uit de pas aangelegde straat trillen, rijden we bij de zee weg om ander water op te zoeken. Ergens ligt er heel wat prooi op ons te wachten.

De gemoederen raken na aankomst al vrij snel verhit, al heeft dat dan weer te maken met de zomerzon. Die jaagt de temperatuur in ijltempo op en maakt dat we peentjes zweten voor we ook maar in staat zijn geweest om ons te installeren. De vallen zo klaar te maken dat het ‘wild’ er eigenlijk niet omheen kan. Gelukkig raakt het gaandeweg de morgen wat bewolkt, maar krijgen we het desondanks aardig benauwd. Het is ook veel te stil in ons jachtgebied. De prooien laten zich wel zien, schieten bij wijze van spreken lachend je neus voorbij, maar weigeren vooralsnog te happen.

Even denken we dat ze ons echt voor de gek houden. Dat de zalm en aanverwante artikelen voor niets zijn aangeschaft en de vis weer eens duur betaald wordt. De jongste van het drietal jagers, en ook de meest speelse van het trio, weet als eerste buit binnen te hengelen. Hij is zo trots als een pauw nadat hij zijn tweede steur op de kant heeft weten te krijgen. Ik zei de gek volg niet veel later. Rechts naast mij blijft het akelig stil. Wordt alleen de pot met zure haring uitgedund. Uiteindelijk is het ook daar raak, maar moeten we lachen om het uiterlijk van de prooi. Of beter gezegd, de grootte. Het guppie is nog kleiner dan het stuk aas dat aan de haak bengelde.

Het komt echter allemaal goed. Zeg dat je een dag op steur gaat vissen en je vangt er niet een. Dat zou je een teleurstelling kunnen noemen, ware het niet dat zijn plaatsvervanger het niet minder doet. Eén meerval aan de haak slaan is aardig, er vijf op een rij uit trekken is pas echt leuk. Intussen is er ook een oude bekende opgedoken. Rond het jachtterrein meldt zich een vierde jager, al is dit wel een hele luie versie. Poezebeest wacht geduldig tot een van ons iets te ver van zijn lokmiddelen verwijderd is, slaat vervolgens zijn slag en loopt quasi triomfantelijk bij ons weg.

Aan het einde van een lange, af en toe wat waterige, maar wel relaxte dag, wordt er nog een steur uit het water gesleurd. De ‘besnorde’ waterbewoner dacht er vandoor te gaan nadat hij het laatste stukje zalm had verorberd, maar zag de haak in zijn vin verdwijnen. De sprong die hij maakte om los te komen, mocht niet baten. Binnenhalen, de tellijst bijwerken en weer laten gaan.. Zo gaat dat nou eenmaal bij De Slegge in Ter Apelkanaal. Een prima stek om je helemaal te ontspannen, af en toe een vis te verschalken en op zijn tijd een kruidenbittertje te nemen.

We beloven de eigenaar dat we terug komen. Dan zal er weer een voorraad lokmiddelen moeten worden aangeschaft, want met een doosje zeepieren, wat kipnuggets of hamburgers red je het ook niet altijd. En dus zal het hier en daar nog wel een keer op gemor uitdraaien, want verkoop thuis maar eens dat het niet de laatste keer is geweest dat je vissen probeert te verschalken met een moot zalm, speklapjes of een zure haring…

Over voorspel en voorpret..

Naarmate de dagen aan mij voorbij trekken, besef ik me dat we weer in de buurt komen van het moment dat we de koffers weer van stal moeten halen voor de geplande vliegreis naar Curaçao. Volgens traditie moet rond deze tijd de voorpret beginnen. De aanloop naar het voorspel op wat we hopen aan te treffen. Op het eiland waar je qua omvang nog geen dag nodig hebt om een rondje te maken. Als je dat met de verkeerschaos daar tenminste gegund is. De chaos in Nederland begint echter akelig veel gelijkenissen te vertonen met het overzeese grondgebied van het koninkrijk. Als het nou maar niet bij voorspel blijft….

Na twee jaar gezeur over boosterprikken, anti- of geen testen, ordners vol papierwerk en een hoop stress, waren we er eigenlijk wel klaar mee. Herstel, dat zijn we nog steeds. Maar goed. Op het moment dat je denkt alle sores achter je te kunnen laten, duiken er weer andere uitdagingen op. Staat een deel van Europa in brand, krijgen we te maken met het apenpokkenvirus, gaat het allemaal niet zo lekker op de trekker en breekt op ’s lands grootste luchthaven de pleuris los.

Wat moet je er tegenwoordig eigenlijk nog voor doen om een beetje onbezorgd op vakantie te kunnen. Voorzover dat tegenwoordig nog mogelijk is voor de modale burger. Als je immers even een vluchtige blik werpt op je maandelijkse uitgaven, slaat je de schrik om het hart. Verzekeringspremies, energienota’s, effe tanken en een vrij normaal boodschappenlijstje? Het worden bijkans documenten met een gouden randje. Om te bewaren voor het nageslacht. Zodat je decennia later je plakboeken nog eens tevoorschijn kunt halen om te laten zien in wat voor rare tijden opa en oma geleefd hebben. Denkt u dat het ooit nog weer goed komt? Dat we weer terug naar normaal gaan? Er even van uitgaande dat we nog weten wat normaal is? Of zou moeten zijn?

Eind augustus is het zo ver. Het is de bedoeling dat we vanaf Schiphol richting de Caribean vliegen. Het wordt onze vijfde keer. Iets minder dan Ad en Juliette, die er uiteraard ook weer bij zijn. De charme van het samen op vakantie gaan heeft zijn kracht nog niet verloren. De Zeeuws/Groninger tandem fietst nog soepeltjes door de jaren heen. Eigenlijk weten we niet eens meer hoe het zou zijn om zonder onze reisgenoten te vertrekken. De soms slappe humor, de overeenkomsten in doen en laten, de voorliefde voor bepaalde zaken of juist niet. Het is er allemaal nog. Dus waarom zouden we anders willen? Misschien ooit? In een ander, misschien wel minder chaotisch tijdperk? Niemand kan in de toekomst kijken en eigenlijk moet je dat ook niet eens willen.

Maar goed, voor het al te filosofisch gaat worden, even terug naar de basis. Laten we er eens van uit gaan dat het met de voorpret wel goed komt. Dan begint het voorspel. Het moment waarop je de deur achter je dicht trekt en richting vliegveld gaat. Met de koffers in de achterbak. Kunnen ze in ieder geval nog even niet zoek raken. Uren later stallen we de auto bij onze kweker in ruste. Dat hopen we althans. Je weet immers niet hoe lang agrarisch Nederland op de tamtam blijft meppen. Brandende strobalen, wegversperringen, hersenloze trekkerterroristen, alles is mogelijk.

We gaan er even van uit dat het gaat meevallen. Dan wacht de volgende uitdaging. Wie garandeert me namelijk dat Schiphol de zaakjes binnenkort weer onder controle heeft? Het zal je maar gebeuren dat je, net als de vluchtelingen in Ter Apel, heeeeeelllll lang moet wachten alvorens je een stap vooruit kunt zetten. En mocht het na uren eindelijk lukken om echt te kunnen vertrekken, zouden de koffers dan wel op de vakantiebestemming arriveren? Om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid die er is dat je ze bij terugkomst ineens niet meer terug ziet…. Crisis zeg, hoe langer ik er aan denk, hoe meer stress er opduikt.

Dus laten we maar van het meest positieve scenario uit gaan. Alles verloopt soepel, we geven ons over aan de tropen, beleven weer een onvergetelijke vakantie en keren met koffer en al terug naar huis om nog lang na te genieten. Een beetje wishfull thinking mag toch? En wat er daarna komt? Ik zou bijna zeggen, wat boeit mij dat. Het leven zit teveel vol onzekerheden om daar bij stil te blijven staan. Denk maar eens aan dat reclamespotje van het echtpaar dat hun zoon ziet vertrekken, het huis verkoopt, zielsgelukkig wordt in een andere woning, waarna mama opnieuw zwanger wordt en de verhuisdozen nog een keer van zolder worden gehaald… Over voorpret en voorspel gesproken…