De grens bereikt, het geduld is op…

Ze is vrienden met president Putin van Rusland, heeft een aanbod liggen om bij de politie te komen werken, noemt zichzelf boodschapper van God en beoogd nieuwe president van Zuid-Afrika. Ze wordt al jarenlang door de Russiche geheime dienst gevolgd en denkt dat minister-president Mark Rutte en ik een soort van samenwerkingsverband hebben om haar van het leven te beroven.

Ja, ze vertelt dat koningin Maxima speciaal naar haar woonplaats is gekomen om haar te intimideren, zegt dat de AIVD haar in een inrichting heeft laten plaatsen om daar corruptie en mishandeling aan te pakken en loopt daar en passant tegen een internationale drugsbende aan.

Kleinzielige actie van Klabbers…

Guido Klabbers, voormalig directeur van Vluchtelingenwerk Leeuwarden, heeft aangifte gedaan tegen Bauke Vaatstra wegens bedreiging. Dat heeft Klabbers kenbaar gemaakt na berichtgeving in de Volkskrant van zaterdag.

Wat de man met zijn aangifte wil bereiken is wel duidelijk. Hij probeert te voorkomen dat Vaatstra de aan hem toegekende Machiavelli Prijs krijgt. Die prijs wordt elk jaar uitgereikt voor een ‘opmerkelijke prestatie op het gebied van publieke communicatie.’

Klabbers vindt het niet kunnen dat Vaatstra op een voetstuk wordt gezet. Dat hij de prijs niet verdient. Omdat hij zijn vrouw in 1999, het jaar dat Marianne Vaatstra werd vermoord, in een anoniem telefoontje zou hebben bedreigd nadat er een verhaal in de Leeuwarder Courant was verschenen. Daarin schreef de toenmalige directeur over een ‘zwarte dag’ voor de asielzoekers. Dit naar aanleiding van de protesten tegen het asielzoekerscentrum in Kollum.

Het stuitte Klabbers tegen de borst dat veel mensen er heilig van overtuigd waren dat de moordenaar van Marianne binnen de hekken van het centrum gezocht moest worden.

Vaatstra is in de ogen van sommigen een van de mensen geweest die de hetze tegen de ontheemden heeft aangewakkerd. Klabbers vertelt dertien jaar na dato dat zijn vrouw de stem van Vaatstra herkend heeft. Het echtpaar zegt toen geen aangifte te hebben gedaan vanwege de toch al gespannen situatie rond de asielopvang.

De kans dat justitie nu nog iets met het vermeende dreigtelefoontje gaat doen is te verwaarlozen. Maar dan nog. Ook al zou het waar zijn, wordt het niet eens tijd dat Vaatstra met rust gelaten wordt? Waarom komt een gerespecteerde krant als de Volkskrant eigenlijk met een dergelijk flinterdun verhaal op de proppen?

Als ik de redactie was geweest had ik me eerst eens in de bron verdiept. De simpele constatering dat ‘een aantal mensen’ over Vaatstra heeft geklaagd is te ondoorzichtig. Daar komt nog eens bij dat Klabbers ook niet bepaald brandschoon is. Volgens misdaadverslaggever Peter R. de Vries was hij de man die Marianne ooit in een emailbericht ‘een sletje’ heeft genoemd. Dat Vaatstra de moord op zijn dochter heeft uitgebuit. Zoiets lees je dan weer niet in de Volkskrant.

Alles in ogenschouw nemend ga je bijna denken dat Klabbers op zoek is naar enige persoonlijke aandacht. Het droevige is dat deze actie de maatschappelijke beeldvorming van en opinie over Vluchtelingenwerk eerder kwaad dan goed zal doen. Even vooropgesteld dat het nog niet eens vaststaat dat Vaatstra de bedreiging heeft geuit, is de actie van Klabbers op z’n zachtst gezegd niet erg kies.

Hij deelt nog even snel een schop uit richting een familie die jarenlang in onzekerheid heeft geleefd. Voor de rest van hun leven getekend zijn door een zeer traumatische gebeurtenis. De beestachtige moord op een kind. En eindelijk als ze opgelucht adem kunnen halen omdat de vermoedelijke dader is gepakt, grijpt Klabbers de mogelijkheid aan om nog even zijn gram te halen. Dat kun je ook een kleinzielige wraakactie noemen.

Vaatstra vertelt aan Webjournaal verbaasd te zijn. ‘Ik ken die man niet. Heb nog nooit van Klabbers gehoord en dat is honderd procent de waarheid.’ De stichting die de Machiavelli Prijs op 12 februari uitreikt, heeft laten weten niet op hun beslissing terug te komen. Dat Vaatstra die prijs krijgt is in mijn ogen overigens niet veel meer dan een publiciteitsstunt van de stichting. Maar ja, dat kun je Vaatstra niet aanrekenen.

Roze plopkaphooligans…

Journalist, blogger en fervent twitteraar Chris Klomp uit Groningen heeft zijn twitteraccount opgeheven. Volgens de Stadjer vanwege bedreigingen en intimidatie. Klomp kreeg het onlangs aan de stok met Dominique Weesie van PowNed. Hij stuurde een tweet de wereld in met de boodschap het helemaal niet erg te vinden als verslaggevers van PowNews in elkaar worden geslagen. Klomp juicht het zelfs toe. Die tweet leverde hem een stortvloed aan commentaar op. Hij zou oproepen tot het plegen van geweld.

Ik ken de rechtbankverslaggever iets langer dan vandaag en weet dat hij soms vreemd uit de hoek komt. Heel vaak heb ik echter het idee dat hij bepaalde uitlatingen van een sarcastisch sausje wil voorzien maar dat dan vergeet uit te gieten. Maar even zwart-wit gesproken is zijn uitlating niet eg handig geweest. Misschien zelfs wel tendentieus.

Klomp kan rauw, provocerend en dwars zijn. Dat zou PowNed moeten aanspreken. Het is precies wat ze zelf nastreven. En dus kun je ook stellen dat ze een koekje van eigen deeg hebben gekregen. Heel eerlijk gezegd heb ik ook wel eens de neiging om die gasten op hun bek te timmeren. Maar dat mag ik waarschijnlijk niet zeggen. Het zou verkeerd uitgelegd kunnen worden. Alhoewel, ik reageer in een emotionele bui. Dan mag het namelijk wel want PowNed wil emotie oproepen. Zegt onvoorspelbaar en gevaarlijk voor iedereen te zijn.

Chris Klomp: PowNed is de man aan de bar die vlak voor sluitingstijd de dronken aanwezigen beschimpt. Onder de vrijblijvende vlag van de vrije meningsuiting.

Ik geef toe dat ik elke avond naar Powned kijk. Naar dat opgeschoten gabbertje met zijn vaak doorzichtige vermommingen en de hoogst irritante Rutger. Omdat het soms best vermakelijk is wat ze aan het doen zijn. Heel vaak echter lukt het de roze plopkaphooligan en zijn maatjes moeiteloos om mensen tot het uiterste te drijven. Sterker nog, over de grens van het toelaatbare te gaan.

Rutger zuigt en sart dat het een lieve lust is. Durft oudjes keihard in het gezicht te zeggen dat ze eigenlijk al te lang op deze aardkloot hebben rondgelopen. Kijk, dat zou nog eens mooie televisie zijn geweest. Als zo’n bejaarde hem na een dergelijke opmerking met zijn wandelstok op de bakkes had gemept. Sorry, dat ontglipte me even. Soms komen dat soort emoties gewoon bovendrijven…

Het oudje zal echter wel stokdoof zijn geweest of de hint niet hebben begrepen. En als er wel iemand opstaat die Rutger een klap op zijn slecht gekapte kop geeft, loopt hij te janken als een klein kind wiens snoepgoed plotsklaps is verdwenen. Het leven bestaat uit incasseren en uitdelen. Bij Powned hebben ze daar kennelijk niet van gehoord. Willen ze alleen maar uitdelen.

Dat uitgerekend Chris Klomp van het twittertoneel is verdwenen zegt wel iets over de manier waarop men op zijn tweet heeft gereageerd. Normaliter gaat hij de confrontatie niet uit de weg. Het is echter verstandig dat hij zichzelf even wegcijfert. Een poosje uit het licht van de schijnwerpers blijft. En niet omdat hij moet wijken voor het inhoudsloze gebral van sommige reaguurders. Of welke andere idioot dan ook die in een foute tweet genoeg aanleiding ziet om mensen te intimideren en te bedreigen.

Digitale bedreiging…

De hele wereld is gedigitaliseerd. Je hoeft tegenwoordig de deur niet meer uit om een brief te versturen of mensen te ontmoeten. We hebben email, Hyves, Facebook en Twitter. Waarom zou je dus nog naar een brievenbus lopen als het ook gewoon vanuit de luie stoel kan? Publieke podia hebben echter ook een keerzijde. Ze kunnen zelfs levensgevaarlijk zijn. Maar dat een chatsessie op Twitter tot een gijzeling kan leiden?

Achter de muren van een rijtjeswoning gaat het helemaal mis. Dat is althans de boodschap die de politie te horen krijgt. Agenten worden naar het bewuste adres gestuurd en treffen er vijf mensen aan. Onder hen bevindt zich Oompie. Hij was eerder op de dag via Twitter door Darryl met de dood bedreigd. Via de digitale snelweg laten weten nog wat kogels op voorraad te hebben en dat deze gebruikt zouden worden. En zo vlogen er die dag meer bedreigingen door bekabeld Groningen.

Oompie maakte de aanstichter op een gegeven moment duidelijk dat hij de bedreigingen zat was en dat hij wel even met zijn kameraden naar hem toe zou komen. Darryl was niet echt onder de indruk. ,,Kom maar op. Voor hen heb ik ook nog wel wat patronen klaarliggen’’, berichtte hij Oompie. Die stuurde op zijn beurt een berichtje naar wat vrienden en op een gegeven moment stond een vijftal zeer boze twitteraars tegenover Darryl.

Hij was er niet zo happig op om het gezelschap binnen te laten, maar daar had het kwintet geen boodschap aan. De deur werd ingetrapt en in de woonkamer van Darryl ontstond een felle discussie waarbij er over en weer met vuur- en steekwapens werd gedreigd.

In de woning waren naast Darryl ook twee vrouwen aanwezig. Een van hen wilde zich in de discussie mengen maar kreeg enkele rake klappen en het ‘vriendelijke verzoek’ om zich verder koest te houden. Het drietal werd enige tijd gegijzeld en in die periode werd de computer van Darryl zodanig bewerkt dat hij twitteren wel een poosje kon vergeten.

Er kwam een einde aan het voorval toen de stiefvader van Darryl via andere twitteraars lucht had gekregen van het incident. Hij probeerde er op zijn manier een einde aan te maken. Ging naar het huis van het slachtoffer en zwaaide daar vervaarlijk met een bijl in het rond. Het vijftal gijzelnemers besloot daarop het hazenpad te kiezen.

Het is algemeen bekend dat podia als Twitter gevaarlijk kunnen zijn, al denkt het merendeel van de gebruikers dan eigenlijk alleen aan de mogelijkheid van verslaving. Je gaat er op voorhand niet van uit dat er ook contacten met foute personen tot stand kunnen komen. Toch?

Uit onderzoek is gebleken dat mensen zich voldoende bewust van de risico’s zijn, maar niet in de gaten hebben wat dit voor het eigen gedrag betekent. Het wordt juist als spannend ervaren om via Twitter een beetje uit te dagen.

Of bovenstaand verhaal echt is gebeurd? Nee, maar het had wel gekund. Kijkt u een beetje uit met dat wat u aan de digitale wereld toevertrouwt? De wegen die wij in reallife bewandelen zijn namelijk al hobbelig genoeg.

Ome Kees is boos…

Ome Kees was ongelofelijk boos. Hij begreep niets meer van de wereld toen de politie bij hem op de stoep stond en hem oppakte op verdenking van het misbruiken van zijn nichtjes. Hij was de wanhoop nabij. De ontuchtige handelingen die hem werden verweten, had hij altijd als liefdevol geknuffel tussen familieleden beschouwd. Justitie had daar hele andere gedachten over en dat heeft Ome Kees geweten.

Tijdens zijn voorarrest werd hem duidelijk wat hem allemaal ten laste werd gelegd en dat was niet niks. Hij was zich rot geschrokken maar kon zich niet voorstellen dat ‘zijn lieve nichtjes’ hem als ontuchtpleger betitelden. Ome Kees stuurde vanuit de gevangenis zelfs brieven naar de minderjarige kinderen om hen te bewegen de aanklacht in te trekken. Dat deden ze niet. Er was teveel gebeurd. Zelfs in het ouderlijk huis waren ze niet veilig voor de graaiende handen van hun oom. Toen een van de meisjes had aangegeven dat ze het helemaal niet prettig vond dat oom samen met haar in bad stond en haar overal betastte, vond hij dat zelfs vreemd. Ze moest zich niet aanstellen. Hij zou haar wel even over haar schaamtegevoel heen helpen. ,,Ze had niets om voor zich te schamen. Voor een meisje van haar leeftijd had ze zelfs een wulps lichaam en mooie borsten. Ik mocht daar graag naar kijken’’, aldus Ome Kees.

Dat hij haar op een gegeven moment zelfs geld had geboden om haar een keer naakt te zien, was volgens hem niet meer dan een plagerijtje geweest. ,,Dat had ze namelijk toch niet gedaan’’, zei hij. Toen de rechtbank Ome Kees vroeg wat een meisje van twaalf met een opmerking moet als ‘wat ben je mooi en wat heb je een wulps lichaam’, gaf de man als antwoord; ,,Iedere dame vindt het toch leuk als ze een complimentje over haar uiterlijk krijgt?’’

Hoe dan ook, Ome Kees was boos. Hij vond dat de meisjes het maar hadden moeten aangeven als ze zijn toenaderingen niet op prijs stelden. Dat was niet gebeurd en dus vond hij eigenlijk dat hij niets verkeerds had gedaan. Justitie was ook boos en wel omdat Ome Kees niet bijtijds had ingezien dat hij met zijn vingers van de meisjes had moeten afblijven. En net zoals voor veel andere verdachten geldt die in de afgelopen jaren voor soortgelijke delicten in het beklaagdenbankje hebben gezeten en bestraft zijn, moest ook Ome Kees boeten.

Hij heeft na de rechtszitting een poosje de tijd gehad om in alle rust over zijn zonden na te denken en uiteindelijk ingezien dat het niet door de beugel kon wat hij had gedaan. Zijn boosheid heeft plaatsgemaakt voor spijt, berouw en hoop. Hoop dat de beide kinderen er geen blijvend psychisch letsel aan over zullen houden…

En dan hoor je weer een nieuw voorval. Van een vader die zijn zoons met geweld dreigt. Als ze hun zusjes niet te grazen nemen. En dan stel ik mezelf opnieuw de vraag. Is er eigenlijk nog wel hoop? Voor al die kinderen. En voor de zieke geesten die zich aan hen vergrijpen.

Misbruik van het recht…

Er is een periode geweest dat ik vrij veel verhalen heb geschreven over misbruik van kinderen. Kan ik er wat aan doen dat deze zaken met enige regelmaat aan de rechtbank worden voorgelegd? Kennelijk wel. Iemand die de verhalen heeft gelezen, wilde het volgende onder een van mijn bijdragen plaatsen: ‘Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat jij gefascineerd bent geraakt door dit onderwerp. Ik zou er maar niet meer over schrijven. Anders weten we je te vinden.’

Ik heb de reactie niet geplaatst, maar even ergens geparkeerd. Zodat ik er, mocht de gelegenheid zich voordoen, ooit nog eens op terug zou kunnen komen. Omdat ik toen al wel dacht dat digitale bedreigingen hand over hand zouden toenemen. Je hoeft geen Jomanda te heten om dat te kunnen voorspellen. In de afgelopen maanden heb ik tijd genoeg gehad om me er intensiever mee bezig te houden. En ja, dan schrik je wel even wat er zoal over het internet rondscheurt. Ik geef u een voorbeeld.

Zeg nou zelf. Als u de ontvanger van een dergelijk bericht zou zijn, hoe had u dan gereageerd? Zou u net doen alsof die digitale postbode een of andere dorpsidioot is? Iemand die niet weet wat hij of zij zegt? Of zou u gewoon aangifte doen? Omdat dit soort bedreigingen niet hoort?

Overigens is de schrijver mij niet onbekend. Ik heb de naam vaker voorbij zien komen. Het is dezelfde persoon die het volgende wereldkundig heeft gemaakt: ‘Ten tweede moet de bedreiging naar algemeen geldende maatstaven bedreigend zijn.’ Ik weet niet wat iemand als geldende maatstaven beschouwd, maar een dergelijk berichtje zou je gewoon niet moeten accepteren.

Persoonlijk interesseert het me niet wat iemand mij in woord, gebaar of tekst toewenst. Als journalist moet je een hele dikke huid hebben. Omdat de media zich soms op paden begeeft waar anderen niet durven lopen. Dan kan het een keer gebeuren dat iemand uit zijn slof schiet. Waarbij overigens blijft staan dat ik het ongehoord vindt.

Zoals ik het overigens ongehoord vindt dat ene Jos Aalders zich opwerpt als een moderne Robin Hood die het onrecht denkt te moeten bestrijden. Omdat de overheid, politie, justitie en rechters te weinig doen om Nederlanders met pedoseksuele gevoelens aan te pakken. ‘Vanaf nu nemen wij het recht in eigen hand! Mocht het Nederlandse beleid tegen verdachte en veroordeelde pedoseksuelen niet veranderen, dan zullen er straks nog heel andere pedojagers op gaan staan’, dreigt hij in Elsevier. Pijl en boog ontbreken nog, maar een huis met allerlei leuzen bekladden of een kei door een raam kegelen is zo gebeurd.

Wat ik er maar mee wil zeggen is dat we moeten uitkijken niet in een wereld te geraken waarin we steeds vaker voor eigen rechter denken te moeten spelen. Al of niet in een onszelf toegedichte functie. Het is een levensgevaarlijke ontwikkeling. Daarom ben ik van mening dat we zelfs de simpelste bedreiging niet klakkeloos naast ons neer moeten leggen. Waarbij het niets uitmaakt op welke manier deze tot ons komt. Via het kamerraam of de social media.

Recht en onrecht zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je recht gaan halen om het onrecht te bestrijden is echter aan officiële instanties voorbehouden. Hoe emotioneel men ook kan reageren en hoe vaak er ook geroepen wordt dat het tijd is om het recht in eigen handen te nemen, uiteindelijk zullen ook zij daar belanden waar ze in hun ogen de anderen te weinig zien. In het beklaagdenbankje…