We dachten nog, die gaat springen…

Zoals eerder toegezegd zou ik u een aantal indringende mails laten lezen naar aanleiding van het verhaal ‘Hou Fleur in je leven.’ Voor sommigen kan het confronterend zijn en daarom hebben we de namen weggelaten. Voor de pesters is het te hopen dat ze iets hebben opgestoken van de uitzending Dag tegen Pesten op Nederland 3. En mocht u de petitie nog niet hebben getekend, doe dit dan alsnog. Er zijn u reeds 24.000 mensen voorgegaan.

Ik heb haar die dag nog zien staan. Met haar mobiel in de hand. Zag dat ze in tranen was. We wisten dat het niet goed was, maar dachten dat ze op iemand wachtte. In ons hoofd dachten we: die gaat springen…

We wisten dat ze niet lekker in haar vel zat. Hebben geprobeerd te helpen, maar het lukte niet. Ze heeft alles bij elkaar geraapt om te proberen het niet te doen, maar het lukte haar niet. Ze wist geen andere uitweg meer. We missen je…

De pesterijen houden niet op. Ik heb er geen zin meer in. Kan het gewoon niet verdragen. Waarom begrijpen ze dat niet. Terugslaan, ik durf het niet. Zelfmoord? Ja, ik heb er aan gedacht. Maar zelfs daar ben ik te laf voor…

Op de basisschool was ik altijd al het pispaaltje en op de middelbare school ging het niet anders. Ik heb me er gelukkig doorheen weten te worstelen. Al zal de schade nooit helemaal verdwijnen. Wat is het dan triest om te horen dat iemand zegt: ‘Pleeg jij maar lekker zelfmoord. Dan vieren wij daarna wel een feestje…’

Pesten maakte dat ik mijn ouders heb gesmeekt om me dood te maken. Ik was toen nog maar tien jaar. Voelde me alleen en onzeker. Mijn manier om aandacht te vragen was door mezelf te verwonden. Het hielp niet. Uiteindelijk ben ik in de psychiatrie terecht gekomen. Voer ik elke dag een gevecht met mezelf en de pijn van binnen. Pesten heeft me voor het leven getekend. Onherstelbaar kapot gemaakt…

Er is zo vaak tegen mij gezegd dat ik maar zelfmoord moest plegen. Als we gym hadden werd er in het kleedlokaal vaak aan iedereen gevraagd wie er allemaal een hekel aan mij hadden. En dan staken de meesten hun vinger op. Zonder aanleiding. Omdat ik kennelijk niet aan het verwachtingspatroon voldeed of zo.  De volgende vraag was dan steevast of het beter was dat ik maar zelfmoord kon plegen. Waarop ze dan allemaal ‘ja’ schreeuwden. Ik heb zo vaak gedacht om er maar uit te stappen. Mijn leven was zo zinloos…

Ik ben in mijn jeugd enorm gepest omdat ik anders was. Dat vonden anderen tenminste. Ik zou niet weten waarom ze dat hebben gedacht. Een pestkop weet altijd wel iets te vinden om een ander het leven onmogelijk te maken. Pesters hebben geen enkel idee wat ze aanrichten. Ik heb tot drie keer toe zelfmoord proberen te plegen omdat ik het niet meer aankon. Ik leef nog, maar voel me diep ongelukkig. Allesbehalve mooi of aantrekkelijk. Mijn jeugd is verziekt. Ik ben bang voor de toekomst.

De afgelopen weken hebben we honderden van dit soort mailtjes gekregen. Gelukkig zat er ook een aantal bij waar moed uit sprak. Kinderen die er genoeg van hadden en op hun manier duidelijk hebben gemaakt dat het afgelopen moest zijn. Misschien is het een begin.

Door de duisternis opgeslokt…

Soms is de pijn te overweldigend om het te kunnen benoemen. En soms is nu. Als je niet meer weet waar naar toe, wat moet je dan. Wegkruipen in de hoop dat niemand de grimas op je gezicht ziet. De verbeten trek die slechts gedeeltelijk kan verhullen dat je lijdt? Al is het dan ook in stilte. Omdat je niet wilt dat iemand het ziet.

Godallemachtig wat heb ik me voor dat overbekende karretje laten spannen. Al die tijd geloofd dat hij het goed meende met mij. Om vervolgens op een verschrikkelijke manier te ontdekken dat ik al die tijd niet meer dan een vluchtroute ben geweest. Een opvangadres voor een harteloze man.

Een man die me alleen maar nodig had als het elders niet uitkwam. Wat haat ik hem. De woede zit zo diep dat ik moeite heb om mij te beheersen. Op mijn ene schouder zit een duiveltje dat om wraak roept. ‘Verniel zijn leven, schop zijn toekomst overhoop. Hij verdient het’, klinkt het dan. Aan de andere kant hoor ik bijna tegelijkertijd dat dit niet de manier is. ‘Laat het los. Hij is het niet waard dat je er om treurt.’

Eigenlijk moet ik blij zijn dat er geen kinderen in het spel zijn. Op deze manier wordt het een stuk gemakkelijker om afscheid te nemen. Waarom zou ik nog langer op deze aardkloot blijven rondlopen? Wie doe ik daar een plezier mee? Mezelf in ieder geval niet. Ik kan er niets aan doen.

Het pad dat mij naar een zonnige toekomst had moeten leiden bleek een doodlopende steeg te zijn. Vol schaduwen die me leken uit te lachen. Het onnozele wicht dat haar hele ziel en zaligheid in handen van één persoon had gelegd. Compleet verblind door gevoelens van liefde. Gevoelens die hij ook voor mij leek te hebben maar die ik met een ander moest delen. Mijn leven is verwoest, totaal zinloos geworden.

De dagelijkse dingen doe ik nog wel maar het lijkt allemaal zo uitzichtloos. De voldoening ontbreekt. Ik kan me nergens op concentreren, mijn hoofd tolt. Waarom heeft hij dit gedaan. Het bed waarin we zoveel liefdevolle momenten hebben meegemaakt is mijn vijand geworden. De tijd zonder hem een hel.

Er is niets waarvan ik nog genieten kan. En dus zoek ik die steeg weer op. Schreeuw om de schaduwen die me hebben uitgelachen en laat me vervolgens door de duisternis opslokken. De alarmbellen klinken. In de verte zie ik mijn verlossing…

Misplaatst vertrouwen…

Het moet mij maar eens van het hart. Tijd dat er stevig wordt uitgehaald. Naar sommige instanties die het kennelijk niet zo nauw nemen met de goede zeden in dit bij tijd en wijle zo verziekt lijkende land.

Een maatschappij die tot op de hoogste niveaus van kontdraaien houdt. Een maatschappij die zich kwaad maakt als de privacy van een moordenaar wordt geschonden.

Een samenleving die gewoon toestaat dat vaders hun eigen kinderen kapotnaaien en voor het leven traumatiseren. En vervolgens doodleuk een tweede kans geven. Een nieuwe mogelijkheid om het nog een keer te doen. Door ze de voogdij te geven over de kleintjes die ze zo verschrikkelijk in de vernieling hebben geholpen.

Vraag: Beseft u dat deze kinderen straks weer oog in oog staan met de man die hen misbruikt heeft? Worden deze kinderen überhaupt wel gevraagd of zij vader willen zien? Wordt hier iets aan gedaan, rekening mee gehouden?

Antwoord: Hij is nu eenmaal de biologische vader en heeft recht op contact. Voor de veiligheid van de kinderen zal er dan ook iemand aanwezig zijn. Als het contact niet goed verloopt kunnen zij nog altijd weggebracht worden.

Wie kent niet het verhaal van het Beest van Beyum. De stad-Groninger vader die zijn dochter zwanger had gemaakt. Een kind van elf jaar dat tijdens een schoolreis van een kind bevalt. Ik kan me best voorstellen dat vaders naar hun bloedeigen dochter kijken. Met enige trots vaststellen dat het eigenlijk best wel een knap ding is geworden. Dat doe je dan met gepaste trots. Elke andere vorm van dubieuze vaderliefde, als je misbruik zo mag noemen, is uit den boze.

Daar zouden sommige organisaties ook eens over moeten nadenken alvorens ze besluiten nemen die werkelijk nergens op slaan. Gewoon omdat het in mijn ogen niet kan. Wie geeft een veroordeelde pedoseksueel in hemelsnaam de voogdij terug over kinderen die hij heeft misbruikt. Zijn bloedeigen kinderen. Ziet u het al gebeuren? De pedo die zich zit te verkneukelen bij de gedachte dat hij zijn vleselijke lusten nog een keer op zijn eerdere slachtoffers kan botvieren? En dan ook nog dankzij de medewerking van mensen die dit zouden moeten voorkomen?

Gaat niet gebeuren denkt u? Ik hoef alleen maar Sytze van der V. er bij te halen. Dachten ze ook niet van hem, nadat hij al een celstraf vanwege misbruik had uitgezeten, dat het wel goed zou komen? Nederland gaat er prat op een beschaafd land te zijn. Een land waarin iedereen fouten mag maken en tweede kansen krijgt. Maar dit gaat wel erg ver. Dit is een typisch geval van de kat op het spek binden. In principe maakt het niet uit hoe vaak een pedo is veroordeeld. De huidige werkwijze versterkt bij mij alleen maar het gevoel dat men in Nederland nog steeds niet weet hoe er adequaat met zedenmisdrijven moet worden omgegaan. Hoe er een blijvende oplossing wordt geschapen die recht doet aan slachtoffers en hun ouders.

Je mag in alle bescheidenheid hopen dat de ogen van de verantwoordelijken bijtijds worden geopend. Dat het welzijn van kinderen voorop staat en niet de vraag wie er volgens de letter van de wet recht heeft op de voogdij. Kinderen zijn geen handelswaar, geen stukken speelgoed waarmee volwassenen zich naar eigen goeddunken kunnen uitleven. Kinderen? Daar behoor je met je tengels van af te blijven.

Het is mooi genoeg geweest. De maat is vol. Er moeten eens wat deuren ingetrapt worden waarachter zich kennelijk slapende mensen bevinden. Schudt die hele amateuristische bende, die verziekte ambtenarij eens flink door elkaar. Laat ze voor eens en voor altijd beseffen dat er iets moet gebeuren. Wakker worden. Het is tijd om op te staan. Voor onze toekomst. Onze kinderen…

Verscheurde jeugd…

Myrna zit als een dood vogeltje in de hoek van de kamer. Zwijgend en helemaal in zichzelf gekeerd. De grote mensen om zich heen begrijpt ze niet. Moeder is een vreemde voor haar geworden. Dat is niet meer de vrouw die haar teder in de armen had gehouden toen ze op de wereld kwam en bij wie ze warmte en genegenheid had gezocht. Waarom was haar prille leventje zo verscheurd geraakt?

Waarom had mama tegen haar gezegd dat papa niet zo’n lieve man was en dat het voor haar beter was dat ze hem vergat? Waarom moest Myrna nu papa zeggen tegen die vreemde man die haar angst inboezemde. Telkens als hij op bezoek kwam werd ze bijna gedwongen om bij hem op schoot gaan zitten, noemde haar een lief klein kind en hield haar stevig tegen zich aangedrukt. Ze had al een keer tegen mama gezegd dat ze dat niet wilde. Het antwoord luidde steevast dat ze zich niet zo moest aanstellen. Hij bedoelde het immers goed.

Eens in de twee weken logeert Myrna bij haar vader. Ook hij heeft inmiddels een andere partner. Myrna hoeft haar geen mama te noemen. ,,Dit is mijn vriendin. Met haar kun je lachen en we doen altijd leuke dingen’’, vertelt ze aan iedereen die het maar horen wil. Tijdens de weekenden bij haar vader bloeit ze helemaal op, blijkt uit niets dat ze ook een totaal ander persoon kan zijn.

Dat komt pas naar voren als ze weer naar haar moeder moet. Dan is alle spontaniteit als een donderslag bij heldere hemel verdwenen. De auto stopt en in de deuropening van een onopvallend rijtjeshuis staat een vrouw op haar kind te wachten. Myrna ziet haar staan en slaakt een diepe zucht. Nog voordat vader uit de auto is gestapt, schieten de tranen in haar ogen en zegt ze: ,,Papa, waarom mag ik niet bij jou blijven wonen?’’

Erfenis van een verloren kind…

Mensen over de hele wereld staan dagelijks bloot aan tal van beproevingen. Klein of groot. Vaders, moeders, noem het allemaal maar op. Iedereen krijgt zijn deel. Alles in het leven heeft een doel. Is voorbestemd. Zeggen geestelijken. Wat er ook van waar is, niemand is voorbereid op de dood van een kind. Op welke manier dan ook. En toch gebeurt het.

In Assen is vandaag een dode baby vonden. Veertien maanden oud. De 43-jarige moeder meldde zich op het politiebureau in Assen en vertelde dat zij haar dochtertje om het leven had gebracht. De hulpdiensten zijn daarna naar het huis gegaan. Er is nog geprobeerd het meisje te reanimeren, maar dit is niet gelukt. De moeder werd aangehouden. Hoe het meisje om het leven is gebracht is niet bekend. Omwonenden reageerden aangeslagen. Volgens hen waren er al langere tijd problemen binnen het gezin en waren deze ook bij jeugdzorg bekend. Naast het overleden dochtertje heeft de vrouw ook een volwassen dochter en twee zoons.

Geconfronteerd worden met het onuitsprekelijke. En het dan ook nog op je geweten hebben. Je moet er niet aan denken. Maar wat als je er geen invloed op hebt? Hoe moet je dan verder? Hoe slaag je er in om je verdriet op een sierlijke manier in een liefdevolle erfenis te verpakken? Een herinnering waar je later ook wat aan hebt. En jij niet alleen, maar ook je nazaten?

Joyce ligt met dat vraagstuk te worstelen. Het is al weer een hele tijd geleden dat ze lichtgewond was geraakt na een auto-ongeval. Pijntjes die vanzelf weggingen. De grootste pijn bleef. Die van het verlies van Bas. Haar achtjarig zoontje overleefde het incident niet. In diepe rouw gedompeld probeert ze het voorval iedere nacht weer een plaats te geven. Maar als ze haar ogen sluit ziet ze weer die vrachtwagen. De blik in de ogen van de chauffeur. Die dacht dat hij tijd genoeg had om een ander in te halen…

Na maanden van een in haar ogen schier uitzichtloos bestaan besluit Joyce haar verdriet met anderen te delen. Pakt een pen en begint als een bezetene te schrijven. Heeft binnen de kortste keren genoeg materiaal  om er een boek van te maken. En dat doet ze. Na verloop van tijd merkt ze ineens dat ze minder vaak huilt. Weer slapen kan. De pijn heeft een plek gekregen. In haar boekenkast…

Hoe zou die moeder in Assen verder moeten? Zou zij kunnen leven met het idee dat ze haar bloedeigen kind heeft vermoord? Zich beseffen wat ze heeft aangericht? Zou ze ooit in woorden kunnen vertalen wat haar heeft bewogen? Al was het alleen maar om te zorgen dat anderen hun verdriet ook een plek kunnen geven?

Kinderporno vorm van kunst..?

Waarom weet ik niet, maar toen ik mijn rechtbankzaken doorworstelde viel mij op hoeveel verschillende ‘excuses’ er worden gebruikt om naar kinderporno te kijken. Je staat er versteld van wat mensen verzinnen om plaatjes en films met daarop kinderporno te bekijken.

De meest krankzinnige kwam nog wel van Jan Willem. Voor hem was het een vorm van kunst. Hij was zich dan ook van geen kwaad bewust. Er werden geen seksuele handelingen verricht en dus was er volgens Jan Willem ook geen sprake van kinderporno.

Jan Willem had heel veel plaatjes, videobanden en tijdschriften met kinderporno verzameld. Hoe dat allemaal in zijn huis terecht was gekomen, was hem een raadsel. Hij wist niet eens dat hij het had. Zijn advocaat wilde de zaak graag achter gesloten deuren laten behandelen omdat hij vreesde dat zijn cliënt zich van het leven zou beroven als de kwestie in de publiciteit zou komen. De officier weigerde daarin toe te stemmen. ,,Dit soort vuiligheid speelt zich misschien in achterkamertjes af. Daar hoeven wij niet aan mee te werken’’, luidde het oordeel.

Klusjesman ome Dirk vond het niet meer dan ‘liefdevol digitaal geknuffel’ toen de rechtbank hem ooit vroeg wat hij met de bij hem gevonden foto’s moest. Dirk was evenmin van mening dat hij iets strafbaars had gedaan. Hij had er zelfs nooit erotische gevoelens bij gehad.

Dirk was gek op kleine kinderen, maar was nog nooit op het idee gekomen om zich aan een minderjarige te vergrijpen. Niks aan de hand. Niemand had er schade door opgelopen en dus vond Dirk dat hij vrijuit ging. Hij was de enige die dat standpunt huldigde.

Alex werd door de rechtbank een nachtmerrie genoemd. Een onverbeterlijke pedofiel die niet meer te redden zou zijn. Nu heb ik van mezelf een rotsvast vertrouwen in de mensheid, maar lieden als Alex stellen dat vertrouwen danig op de proef.

Deskundigen waren van mening dat zelfs TBS niets meer zou uithalen omdat Alex niet wilde inzien dat hij fout bezig was. Hij was al meer dan eens met justitie in aanraking gekomen vanwege onzedelijke handelingen met kinderen en het in bezit hebben van kinderporno.

Toch wilde Alex zichzelf geen gevaarlijke man noemen. Dat hield hij zelfs vol toen hij ronduit had toegegeven dat hij wel eens een jong meisje wilde ontmaagden, maar dan alleen als ze er zelf aan toe zou zijn. De mensen die er voor doorgeleerd hebben dachten er heel anders over.

Het zijn slechts een paar voorbeelden, maar wel tekenend voor de houding van de mensen die niets kwaads in kinderporno zien. Net als de rechtbank heb ik ook vaak het gevoel dat mensen als Jan Willem, ome Dirk en Alex niet in de gaten hebben wat ze aanrichten.

Zoals in een eerder geschreven bijdrage is de wet op het in bezit hebben van kinderporno behoorlijk aangescherpt. Critici denken dat de maatregel alleen maar zal leiden tot een toename van ondergrondse netwerken die kinderporno verder zullen verspreiden. Vallen zij onder de categorie doemdenkers? De tijd zal het leren…