Rechter en beul tegelijk…

Op internet dook begin deze week een foto op van de acht jongeren die in Eindhoven een 22-jarige man uit Oirschot bijna dood hebben geschopt. De prent kwam van iemand die in eerste instantie anoniem wenste te blijven. Totdat GeenStijl/Powned lucht van de zaak kreeg.

Ineens was de volslagen onbekende inzender niet zo anoniem meer. Kreeg hij de microfoon van de roze plopkapgangsters onder zijn neus geduwd. Vertelde in geuren en kleuren zes van de acht knapen te kennen. Dat hij met sommigen was opgegroeid. Het manneke plukte de prent van de facebookpagina van een van hen en stuurde die naar de media.

En dat hebben we geweten. De vermoedelijke daders werden overal met naam en toenaam genoemd. Hun gezichten niet eens onherkenbaar gemaakt. Ook niet bij GeenStijl/Powned, maar dat hadden we van hen niet hoeven verwachten. Omdat de jongens hun recht op privacy hadden verspeeld. En wie bepaalt dat dan Dominique Dweesie? Oke, het medialandschap is volkomen veranderd. Iedereen plempt zijn eigen tronie op social media als Facebook, Twitter en Hyves. En ja, dan geef je een flink stuk van jezelf bloot. Maar dat maakt van een journalist of het publiek nog geen bevoegd opsporingsambtenaar. Volgens mij is er nog steeds geen wetswijziging doorgevoerd die bepaalt dat iedereen politieagentje mag spelen.

Gelet op de gevolgen van de in mijn ogen grensoverschrijdende actie vraag ik me af of GeenStijl en Powned ook zo veel fatsoen in hun donder hebben om publiekelijk excuses te maken aan de persoon die toevallig dezelfde naam heeft als een van de mogelijke schoppers. De man die niets met het voorval te maken had maar dankzij de roze garde bijna moest onderduiken omdat hij van alle kanten werd bedreigd. Daar hoor je namelijk niemand over. Gevalletje collateral damage? Jammer maar helaas?

Het zullen wel weer die verrekte buitenlanders zijn geweest.

Het achttal was al door de publieke opinie veroordeeld alvorens ze ook maar als verdachte konden worden aangemerkt. Hoe walgelijk de poging tot doodslag ook, want dat is het in mijn ogen wel, mogen we dergelijke publieke acties niet goedkeuren. Dat riekt aan alle kanten naar eigenrichting. Zoiets kunnen we niet tolereren. Het maakte de gebruikers van Twitter en Facebook kennelijk weinig uit. Ze gingen onverdroten door met hun jacht op de mogelijke daders.

Het zou me niks verbazen als er binnenkort weer een deskundige opduikt die ons een of ander probleem probeert aan te praten. Omdat binnen de Acht van Eindhoven namen voor komen die een buitenlandse klank hebben. En dus hoor je de PVV-ers en hun gelijkgestemden al weer roepen. Dat het weer die verrekte buitenlanders zijn. En ja, dat klopt. Er zitten naast drie Nederlanders namelijk ook vier Belgen bij. O ja, de identiteit van de achtste wil Justitie niet bekend maken. Ach, hoor ik ze denken. Dat zal wel weer een ontspoorde Marokkaan zijn.

U zult het misschien niet begrijpen, of niet willen weten, maar de mens is in aanleg een gewelddadige creatuur. Sterker nog, gooi wat drugs of alcohol naar binnen en u zult zien hoe snel de grenzen van het fatsoen vervagen. Hoe rap u van een potentieel slachtoffer in een dader verandert. De beelden die we van Eindhoven hebben gezien? Allesbehalve een zeldzaamheid. Zinloos geweld is een wekelijks terugkerend kwaad. Morgen is het uw kind dat een doodschop krijgt. Of er eentje uitdeelt.

Omdat een dader, met dank aan de democratie die we zelf in stand houden, ook rechten heeft.

Van de acht opgepakte knapen zitten er nog drie in het gevang. De rest is weer thuis. Zij zijn ‘onder voorwaarden’ vrijgelaten maar moeten van de Belgische onderzoeksrechter wel beschikbaar blijven voor verdere verhoren. Over een uitleveringsverzoek wordt nog nagedacht.

Voer voor de talloze roeptoeters die de digitale galg al van de nodige spijkers hebben voorzien. Er schande van zullen spreken. Onder het mom van collectieve verontwaardiging het tuig zelf wel even willen ophangen. Trial by media and society. Zonder enige kennis van zaken aangaande het recht voortrazen in hun collectieve domheid en zelfs dreigende taal uitslaan richting familie en vrienden van het stel.

Het gekke is dat je bijna geneigd bent om ze gelijk te geven. Justitie doet er immers vrolijk aan mee. Zij waren er als de kippen bij om de beelden van de mishandeling te publiceren. Het zou de opsporing en arrestatie van het achttal moeten bevorderen. Pas toen de impact van de publicatie duidelijk werd, pleitte men voor terughoudendheid. Te laat natuurlijk. Internettend Nederland was er toen al lang en breed met de foto en de video vandoor gegaan.

Als de daders van de mishandeling zich straks voor de rechter moeten verantwoorden zal elke zichzelf respecterende advocaat deze zin ter verdediging gebruiken. ‘Gelet op de aandacht die deze zaak in de media heeft gekregen is de verdediging van mening dat…’

De rest mag u zelf invullen maar ik geef u op een briefje dat er voor een lagere straf gepleit zal worden. Omdat een dader, met dank aan de democratie die we zelf in stand houden, ook rechten heeft. Later ook de kans moet krijgen om een leven op te bouwen waarbij zijn verleden hem niet mag achtervolgen. Ja mensen, dat noemen ze in dit land rechtspraak. Daar zou een aantal schreeuwers zich ook eens in moeten verdiepen voordat ze nog een keer de moraalridder gaan uithangen. De rol van rechter en beul willen overnemen…

Dat past de gewone burger niet en een omroep zou zich daar al helemaal verre van moeten houden.

Shockerende maatschappij…

Het lukt de maatschappij iedere dag opnieuw om te shockeren. Af en toe kun je het ongeloof van m’n gezicht scheppen over de zaken die mij ter ore komen. Voorvallen die elke realiteitszin tarten. De gruwelen die mensen elkaar aandoen. Leed in alle soorten en maten. We schudden het hoofd, spreken onze verbazing en afschuw uit. Gaan daarna over tot de orde van de dag. Omdat er, hoe gruwelijk het ook klinkt, morgen ander leed op ons wacht. Dat is namelijk de keiharde realiteit.

Voor mij ligt het relaas van Suzanne. Met daarbij de boodschap dat ik het maar op mijn weblog moet plaatsen. Ik vraag haar of ze dat wel zeker weet. Ze heeft er geen problemen mee. Zij niet, maar ik wel. Het is namelijk nogal wat als je misbruikt wordt op een moment dat je zintuigen niet werken zoals het hoort. Voor het eerst sinds tijden twijfel ik.

Ze voelt hoe een onbekend lijf in het hare dringt. Het lichaam beweegt op en neer. Kreunt en steunt. Vraagt of ze het lekker vindt. Ze wil dat hij ophoudt en duwt hem weg. Wordt misselijk en gaat naar het toilet. Daar zijn de sporen van overmatig alcoholgebruik volop zichtbaar. De penetrante geur van braaksel komt haar tegemoet. Beneemt haar bijna de adem. Alles zit onder. In de badkamer kijkt ze in de spiegel naar een gehavend gezicht. Vol wonden zonder een verhaal. Suzanne kan zich niets meer herinneren. Er zijn alleen maar vragen..

Ze maakt zichzelf vervolgens een verwijt. Vindt dat ze haar hoofd had moeten gebruiken. Zou ze iets teveel hebben lopen flirten? Dronken als ze was de man onbewust een vrijbrief hebben gegeven om zich aan haar te vergrijpen? Zij weet het niet. Heeft een black-out gehad. En zo ja, dan nog blijft de vraag waarom hij daar op ingegaan is. Waarom heeft hij niet gewoon zijn hoofd gebruikt. Afstand gehouden. Dat zou namelijk wel zo logisch zijn geweest.

Wat blijft is het akelige gegeven dat er op een grove manier misbruik van een weerloze vrouw is gemaakt. Van iemand die niet helder kon nadenken. Als gevolg van de drank tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. Ik kan in niets een rechtvaardiging zien om de lichamelijke integriteit van iemand op zo’n moment te schenden. De wet is daar vrij duidelijk over. En dat is maar goed ook. Want zou dat niet zo zijn, dan is straks iedere dronken vrouw aangeschoten wild.

Mijn twijfel is weggenomen. Een poosje na het voorval besluit ik Suzanne opnieuw met haar verhaal te confronteren. Omdat ik duidelijk wil maken wat het teweeg kan brengen als het eenmaal over internet vliegt.  Iedereen zal zich er op storten. Het zal haar heel lang achtervolgen. Sommigen zullen een schouder aanbieden om op uit te huilen. Anderen zullen haar de rug toekeren. Zonder pardon veroordelen.

Na enige aarzeling zegt Suzanne dat ze haar lesje wel heeft geleerd. En dat het een waarschuwing voor iedereen moet zijn. Zorg dat je je hoofd er bij houdt. Waar je ook bent. Met wie je ook bent…

Gevecht om te overleven…

Problemen als mishandelingen, pesten, geestelijke onderdrukkingen en eenzaamheid. Jessica heeft het allemaal meegemaakt. Als vierjarige kwam ze in een kindertehuis terecht. Een tehuis voor kinderen die geen vader, moeder of geen van beide hadden. Ze voelde zich er eenzaam.

Er was geen schouder om uit te huilen. Niemand die je een aai over de bol gaf of een compliment uitdeelde.  Ze wist niet of ze iets goed deed. Het werd haar niet geleerd.  Jessica bestond en dat was het dan wel. Voor de rest was ze aan zichzelf overgeleverd. Het was een constant gevecht om te overleven.

Ze werd onder de hoede van een akelige, zenuwachtige non geplaatst. Leek vriendelijk aan de oppervlakte, maar ondertussen… Jessica kreeg regelmatig straf omdat ze andere kinderen hielp met hun problemen. ‘Op een dag aten we tomatensoep met slierten. De soep smaakte verschrikkelijk. Een van de kinderen werd misselijk en gaf over in haar tomatensoep. De non werd furieus. Kneep de neus van het kind dicht en schepte de soep met braaksel en al in haar mond. Ze spuugde alles weer uit, zo op haar bord. De non zei kil: ‘Ik ga nu weg, maar je bord is leeg als ik terugkom.’

Jessica kon het idee dat het meisje alles op moest eten, niet verdragen. Dus toen de sadistische non weg was, pakte ze vlug een plastic zakje, goot de soep er in en spoelde vervolgens alles door het toilet. ‘Ik zei tegen iedereen dat ze het niet moesten wagen mij te verraden. Maar toen de non terugkwam, ging een van de kinderen meteen naar haar toe. Het gevolg laat zich raden.’

Jaren van vernedering. Ze was het zat. Steeds maar weer die ruzies en het slaan

Na zes jaar in het tehuis te hebben gewoond, werd Jessica door haar moeder opgehaald. Ze trokken bij een gezin van acht kinderen in. Moeder was gezinsverzorgster van beroep en hielp het gezin vooruit. Ze verving de vrouw des huizes omdat deze op het kraambed was gestorven. Korte tijd later kwam er een man in beeld die vrij snel Jessica’s stiefvader werd. Erg leuke herinneringen heeft zij niet aan die tijd beleefd. Het waren jaren van vernederingen.

Op een avond, Jessica lag inmiddels al zes weken doodziek in bed, hoorde ze dat er ruzie werd gemaakt. Opeens stormde haar stiefvader de slaapkamer binnen en zei: ‘Sorry meid, je moet uit bed komen. Ik zet jullie op straat.’ Daar stonden we dan. Het was koud en donker. We hadden geen onderdak. Mijn moeder was hoogzwanger en ik doodziek. Ik kon amper lopen. We wisten niet waar naar toe…

Dit soort incidenten, mishandelingen en een gevoel van isolement dwongen Jessica op 17-jarige leeftijd het gezinsleven te ontvluchten. Was het helemaal zat. Steeds maar weer die ruzies en het slaan. Ze zag geen andere uitweg meer. Het lukte haar te overleven. Door middel van haar innerlijke geloofskracht een positieve uitweg uit de ellende te vinden. Alle pijnlijke en nare gevolgen van huiselijk geweld van zich af te zetten. Volledig uit haar leven te bannen.

‘Uiteindelijk ben ik erachter gekomen waarom wij bestaan. Wat mijn taak op aarde is. We kunnen ons eigen leven creëren. Door de jaren heen heb ik als geen ander ervaren wat het is om met oprechtheid en eerlijke gedachten te leven. Sindsdien leeft het geluk met me mee.’

Waarom moeten ze mij hebben..?

Het is regenachtig. Ik wil steeds sneller fietsen en weet eigenlijk niet waarom ik dat doe. Misschien hoop ik wel dat ze er niet staan. Dat ik eindelijk een keer met rust gelaten wordt. Ik ben het getreiter en gepest zat maar durf er niets tegen te doen. Omdat ik weet dat ze me dan de volgende keer weer zullen pakken. Ik heb het me al zo lang afgevraagd. Waarom moeten ze juist mij hebben? Omdat ik een gemakkelijk slachtoffer ben? Omdat ze wel weten dat ik me niet durf te verweren?

Het gedonder begint meestal al op school. Daar durven ze niets te doen maar worden er vaak opmerkingen gemaakt als ‘Wacht maar tot je naar huis moet. We krijgen je wel na schooltijd. Begin je al bang te worden?’ En meestal weet ik het dan wel. Dat ze me opwachten op dat vervelende stuk onverlichte fietspad. Net voor dat houten bruggetje. Dan weet ik ook dat er klappen zullen vallen en er met mijn spullen wordt gegooid. Die ik dan weer uit de modder moet oprapen. Om vervolgens thuis te vertellen dat ik van de fiets ben gevallen.

Natuurlijk lijkt het veel gemakkelijker om mijn ouders de waarheid op te biechten. Dat heb ik ooit eens geprobeerd. Het enige dat ik trof was onbegrip. Mijn moeder vond dat ik me niet zo moest aanstellen en mijn vader zei alleen maar dat ik van me af moest slaan.

Ja, daar heb je wat aan. Wat moet je als eenling doen tegen een groepje pesters. Nog meer ellende over jezelf afroepen? En dus onderga ik de vernederingen, wordt het een ritueel dat onderdeel van mijn leven is geworden. Hoop ik in stilte dat het ooit zal verdwijnen. Dat ze het opgeven omdat ik niet tegenstribbel en er op die manier geen lol meer aan beleven om mij te pesten.

Ik wil dat het ophoudt. Maar wie stopt de pesters als zelfs je ouders je weigeren te geloven?

In de verte doemt het bruggetje op. Mijn hart gaat steeds sneller kloppen. Ze staan er weer. Wat moet ik doen? Heel snel doorfietsen in de hoop dat ze me niet kunnen stoppen? Dat zal lastig worden op zo’n smal weggetje. Paniek maakt zich van mij meester als ik bedenk wat me te wachten staat. Mijn benen worden opeens heel zwaar.

Ik merk dat ik steeds langzamer ga fietsen. Als ik dicht genoeg bij het bruggetje ben gekomen om de gemene grijns op de gezichten van de jongens te kunnen zien, trap ik op de rem. Een ogenblik later vlucht ik weg, fiets dezelfde weg terug die ik net heb genomen. Durf me niet eens om te draaien om te kijken of ze me achterna zijn gekomen.

Helemaal buiten adem zie ik een strook groen en besluit me daar te verstoppen. Het zal ongeveer een uur zijn geweest, maar voor mijn gevoel heb ik er veel langer gezeten. Uiteindelijk stap ik weer op mijn fiets. Doorweekt van de regen rij ik weer richting bruggetje. Gelukkig, ze zijn vertrokken. Thuis aangekomen krijg ik de wind van voren. ‘Waar kom je in hemelsnaam zo laat vandaan?’, luidt de vraag. Ik doe geen enkele moeite om ze te vertellen wat me is overkomen. Ga naar mijn kamer en val huilend in slaap…

RED: Bovenstaand verhaal berust op waarheid. Uit overwegingen van privacy hebben we, op verzoek van de inzender, namen en locaties weggelaten. Een en ander heeft te maken met het feit dat zij nog steeds het slachtoffer van pesterijen is. De redactie van Webjournaal heeft haar een aantal adressen gegeven waar ze om hulp kan vragen.

Miriam, zinloos offer van bruut geweld…

Zou het kunnen zijn dat de 16-jarige Mirjam Abarkan uit IJsselstein het slachtoffer van eerwraak is geworden? Het meisje dat, vermoedelijk door haar 42-jarige moeder, op de tweede dag van 2013 in de ouderlijke woning aan het Saffierpad is neergestoken?

Omwonenden hebben verklaard dat de leerling van het Cals College in IJsselstein bekend stond als een ‘net en sociaal meisje.’ Het slachtoffer, wiens werkelijke voornaam Maryam is, heeft bijna vier jaar geleden nog geld bijeen gesprokkeld in een actie tegen zinloos geweld.

Waarom reageert een moeder zo wanhopig dat ze haar dochter van het leven berooft? Op social media laat men er in ieder geval geen gras over groeien. Daar doen de wildste geruchten de ronde. Een van de hardnekkigste is dat Mirjam zwanger was van haar vriendje zou zijn geweest.

Het lijkt me wel duidelijk dat dit een geval van eerwraak is. Meisje heeft geen zin in gedwongen huwelijk met een neef of zo. En dus moet ze dood.

Een hele boute veronderstelling, vindt ook de politie. Vooralsnog is er namelijk niets dat in de richting van eerwraak wijst. Zouden er best andere oorzaken tot dit verschrikkelijke drama geleid kunnen hebben. Bovendien wordt eerwraak volgens deskundigen doorgaans niet door vrouwen gepleegd. Komt het onder Marokkanen zelfs niet vaak voor. En gebeurt het meestal met voorbedachte rade.

Hoewel het gezin als redelijk modern te boek stond, werd wel verwacht dat Mirjam in grote lijnen volgens de gebruiken van de Islam zou leven. Ze hoefde geen hoofddoek op. De tiener had echter niet veel op met de godsdienst van haar ouders. ‘Ze wilde een leven zoals ieder ander opgroeiend Nederlands meisje. Met alle vrijheden die daar bij horen’, zegt een vriendin van haar op internet. Die houding werd haar volgens ingewijden niet in dank afgenomen. Haar relatie met een 17-jarige Nederlandse jongen deed daar geen goed aan. Die paste al helemaal niet binnen de opvoeding die de ouders voor ogen stond. Het vriendje liet na de dood van Mirjam deze boodschap achter.

Zou het mogelijk kunnen zijn dat hij de oorzaak is geweest van een totaal uit de hand gelopen ruzie tussen moeder en dochter? Het verklaart wel waarom een vriendin van het slachtoffer heeft gezegd dat er vaker trammelant binnen het gezin was.

Intussen circuleren er berichten over het internet dat het meisje het incident gedeeltelijk aan zichzelf te wijten heeft gehad. Nog erger is dat er in sommige Marokkaanse kringen een vorm van rechtvaardiging voor de daad wordt gezocht. Sommige meiden zouden te Westers zijn geworden in de ogen van hun veel traditionelere ouders.

Jammer dat het een leven heeft gekost maar ik acht de rest gewaarschuwd. Wij hebben een wereld en de Hollanders hebben een totaal andere wereld.

Hoe diep kun je zinken met het plaatsen van dergelijke uitlatingen. In wat voor maatschappij belanden we als dit soort onzinnige teksten voor lief worden genomen. Omdat de cultuur van de een niet die van de ander is. En kennelijk nooit mag worden. Mensen met een niet-Nederlandse achtergrond die zichzelf ontwikkelen zoals wij dat graag zien gaan we dan maar met geweld tot de orde roepen?

Dat gezegd hebbende moeten we vooral niet de fout maken om meteen met de beschuldigende vinger in de richting van de Islam te wijzen. Een etiket op het voorval te plakken en in een hokje te plaatsen. Omdat het mooi in het algemene beeld past.

Wat het werkelijke verhaal ook is, het blijft triest dat er na Fleur Bloemen weer een jong meisje uit het leven is weggerukt. Een zinloos offer van bruut geweld. Dat het nieuwe jaar nog geen week oud is en de volgende stille tocht zich al weer aandient…

De moeder van Miriam is vandaag voorgeleid aan de rechter-commissaris. Zij zit nu in bewaring op verdenking van moord dan wel doodslag. De politie zet het onderzoek voort. De vrouw zal door gedragsdeskundigen onderzocht worden. Op dit moment kunnen er nog geen conclusies worden getrokken over de exacte toedracht en haar motieven. Op 17 januari zal de rechtbank een beslissing nemen over het verdere voorarrest.

Donkere dagen voor Kerst…

Het is amper veertien dagen geleden dat een 21-jarige Harenaar aan een celstraf wist te ontsnappen. Er was 48 maanden tegen hem geëist. Daar bleef uiteindelijk een werkstraf van over. Eentje van 240 uur om precies te zijn. De jeugdige automobilist had in april een ongeval veroorzaakt waarbij een 20-jarige om het leven kwam. Oorzaak drank en veel te snel rijden. Je zou denken dat dit soort dingen de mens wel wakker schudt. En toch blijft er altijd een deel over dat de ogen voor de werkelijkheid sluit. Denkt dat het hen niet zal overkomen. Hoe hard wordt je dan weer met beide benen op de grond gezet als je naar het nieuws kijkt en van een nieuw dodelijk ongeval hoort. Waarbij andermaal drank in het spel is geweest. En onvoorzichtig rijgedrag. Niet opletten en vervolgens op de verkeerde weghelft belanden. Frontaal op een nietsvermoedende tegenligger botsen.

Een enorme klap met grote gevolgen. Voor een 41-jarige inwoonster van Meeden is er dit jaar geen Kerst of feestelijk einde van het jaar. En die zullen er ook nooit meer komen. Haar leven is op een gruwelijke manier afgebroken door een 34-jarige Stedumer. De nabestaanden zijn van een dierbare beroofd door ondoordacht, roekeloos, onverantwoordelijk en volgens een politiewoordvoerder crimineel gedrag.

Een familie blijft verscheurd achter dankzij iemand die zich had moeten beseffen dat hij om moeilijkheden vroeg op het moment dat hij het gaspedaal intrapte. Een 20-jarige die bij de vrouw in de auto zat kwam er relatief goed af en ook de Stedumer liep geen noemenswaardig letsel op.

De man verklaarde tegenover de politie dat hij aan het sms-en was geweest. Uit onderzoek is verder naar voren gekomen dat de Stedumer genoeg gedronken had om te constateren dat hij eigenlijk niet achter het stuur had mogen zitten. Voor een dergelijke hoeveelheid drank in de aderen krijg je normaliter een fikse geldboete en misschien wel een rijontzegging voor een paar maanden. Maar ja, hier spelen wel wat meer zaken mee die het vonnis kunnen verzwaren. Dood door schuld…

En meteen wordt er geroepen om gerechtigheid. Een forse celstraf voor de dader en een langdurige rijontzegging. Omdat we het als maatschappij niet pikken dat mensen met drank op brokken maken. Waarbij het in de meeste gevallen ook nog eens zo is dat onschuldigen er voor moeten boeten. En niet zelden de hoogste prijs betalen.

Hoe hard we echter ook schreeuwen, er zullen altijd mensen blijven die zich er niets van aantrekken. Rustig een borreltje of wat achterover kieperen. Omdat ze denken dat het wel kan. Dat het hun rijgedrag niet zal beïnvloeden. Een hele foute gedachte. Er is inmiddels voldoende bewezen dat je zelfs met een geringe hoeveelheid alcohol in je bloed niet goed meer in staat bent je eigen fouten te zien. Dat de aandacht verslechtert en de reactiesnelheid afneemt.

Tja, als je dan ook nog eens met een telefoon aan het klooien slaat? Dat is vragen om moeilijkheden. Problemen die je niemand toewenst. Vooral geen mensen die zich misschien wel op een verschrikkelijk leuk einde van het jaar aan het voorbereiden waren. Die nu wel iets anders aan hun hoofd hebben dan al die vrolijk twinkelende lichtjes in de kerstboom. De donkere dagen voor Kerst hebben voor hen een hele andere betekenis gekregen. En dat geldt niet alleen voor dit jaar…

De rechtbank moet zich straks weer een beeld vormen van de gebeurtenissen. En vervolgens een gepaste straf uitdelen. Opzet zal men de man niet kunnen aanrekenen. Wel dat hij met zijn gedrag bewust het risico heeft genomen dat er slachtoffers zouden kunnen vallen.

Nog niet zo lang geleden kreeg iemand twee jaar cel. De Harenaar had meer geluk. In zijn geval werden de maatschappelijke belangen van de veroorzaker meegewogen. Die vond men belangrijker dan de gevoelens van gepaste vergelding. Vertaald in een forse vrijheidsstraf. Omdat niemand daar gebaat bij is. Leg maar eens aan nabestaanden uit dat rechtvaardigheid altijd twee kanten heeft.