Je verhaal zelf maken is al een ding. Maar als je in beknopte vorm terugleest wat een ander van jaren doffe ellende weet te maken, moet je toch even slikken. Treffend onder woorden gebracht en aan het papier toevertrouwd.
Onderstaand verhaal is niet alleen een aanklacht tegen Pellegrino. Het is eveneens een priemende vinger richting Emergis Kloetinghe. De instelling die geen gevangenis zegt te zijn en dat ook niet hoeft te zijn. Het is wel de instelling die er voor zou moeten zorgen dat ‘ontspoorde’ cliënten na behandeling weer zoveel mogelijk op eigen benen kunnen staan. Die echter niets doet, bakken met gal over zichzelf, het personeel en anderen laat uitstorten. In onze ogen dus gewoon faalt.
Zoals in onze beleving ook het rechtssysteem in dit land faalt. Hoe moet je het anders verklaren dat schuldig verklaarde ‘volledig ontoerekeningsvatbare’ lieden ongestoord, en bovenal ongestraft, hun gang kunnen blijven gaan?
Welke waarde moeten we nog hechten aan dat beeld van die geblinddoekte dame met de weegschaal en het zwaard van de gerechtigheid. Wij hebben gewikt en gewogen, het zwaard de kans gegeven om voor gerechtigheid te zorgen. Die gerechtigheid hebben we niet gekregen, de bescherming van de wet gemist.
Karin en ik hebben gezegd wat we wilden zeggen. Iedereen kan er notie van nemen. Niemand hoeft zich er iets van aan te trekken. Als het maar duidelijk is dat wij er klaar mee zijn. Het hele verhaal leest u in De Telegraaf.
Copyright tekst en foto’s: Saskia Belleman en Jos Schuurman (telegraaf@fps.nl) voor De Telegraaf.
Webjournaal 